Δυο γυναίκες. Οι ιστορίες τους. Παιδιά. Πόνος. Απόγνωση. Θυμός. Λάθη. Πολλά λάθη. Και μια αλήθεια τραγική, που δύσκολα την πιστεύεις, δύσκολα την ξεστομίζεις και ποτέ δεν την ξεχνάς. Χαρακτήρες γυναικών που κάνουν τα συναισθήματα του θεατή να εναλλάσσονται και από τη συμπόνια, να περνούν στην έκπληξη και την απορία, ποτέ, όμως, στην απέχθεια.
Γνωρίζοντας τον πόνο που έζησαν οι ήρωες, δε μπορείς παρά να διάκεισαι φιλικά απέναντί τους. Άνθρωποι δέσμιοι, ανίκανοι να ξεφύγουν από το εγώ τους και από τον κόσμο γύρω τους. Πορεύονται σε μία πραγματικότητα σκληρή και άδικη, βρίσκουν και χάνουν την ανθρωπιά τους. Κοιτούν μπροστά και αστειεύονται, για να ξορκίσουν το κακό, να βρουν τη δύναμη να συνεχίσουν. Πόλεμος, θάνατοι, φτώχεια, συμπλέγματα ακατανόητα και βιώματα τούς οδηγούν. Και η ανάγκη να θάψουν τα πεθαμένα τους όνειρα, τους κάνει να κρατηθούν από ένα ψέμα και να παλέψουν για να ζήσουν. Μέσα στην πίκρα τους, καταλαβαίνουν πως η ζωή δεν προχωρά με λύπες και φαντάσματα.
Ο Ταχτσής, για πολλούς, έγραψε έναν ύμνο στη γυναίκα. Δεν την κολακεύει, την απογυμνώνει, χωρίς να την εκθέτει. Μιλά για την αλήθεια της και αυτή, είναι μια κίνηση, που δείχνει να τον απελευθερώνει. Κι όπως ο ίδιος λέει : ‘’Κι όχι μόνο έγινε η ζωή μας πιο αληθινή και πιο ειλικρινής από άλλοτε, αλλά πήρε και ένα χρώμα που δεν είχε πριν.’’
soffi.sam@hotmail.com
