Το 2013 κυκλοφόρησε με εξαιρετική επιτυχία το μυθιστόρημα του Μάρκου Τσικότ (Μαδρίτη 1971) «Η Δολοφονία του Πυθαγόρα» στα ισπανικά. Ο συγγραφέας, έχοντας σπουδάσει κλινική ψυχολογία, οικονομικά και ψυχολογία της εργασίας, αφιέρωσε σχεδόν τρία χρόνια για την τεκμηρίωση και τη συγγραφή του βιβλίου του. Υποψήφιο για το Βραβείο Planeta, τιμήθηκε με το Mediterranean Culture Award στην Ιταλία το 2015, ενώ ίδια χρονιά η πόλη του Κρότωνα τον τίμησε με τη διάκριση Encomio Solenne για την ιστορική ακρίβεια και την παγκόσμια εμβέλεια του μυθιστορήματος αυτού, που «έδωσε νέα ζωή στη μορφή του Πυθαγόρα».
Οι συγκεκριμένες πληροφορίες για τη ζωή του Πυθαγόρα είναι βέβαια ελάχιστες (οι περισσότερες γράφτηκαν πολλούς αιώνες μετά τον θάνατό του) και οι μύθοι πολλοί, ίσως επειδή ο φιλόσοφος έγινε (ήθελε να γίνει) μύθος, ακόμη και πριν τον θάνατο του. Ο Πυθαγόρας ο Σάμιος (580 π.Χ. - 496 π.Χ.) ήταν σημαντικός Έλληνας φιλόσοφος, μαθηματικός, γεωμέτρης και θεωρητικός της μουσικής. Είναι ο κατεξοχήν θεμελιωτής των ελληνικών μαθηματικών (το Πυθαγόρειο Θεώρημα έχει το όνομά του), δημιούργησε ένα άρτιο σύστημα για την επιστήμη των ουρανίων σωμάτων, που κατοχύρωσε με όλες τις σχετικές αριθμητικές και γεωμετρικές αποδείξεις, και ήταν ιδρυτής ενός μυητικού φιλοσοφικού κινήματος που ονομάστηκε Πυθαγορισμός.
Στη νεότητα του ταξίδεψε πολύ. Έζησε 22 χρόνια στην Αίγυπτο, όπου έμαθε την Αιγυπτιακή γλώσσα και μελέτησε τα Ιερά Βιβλία των Αιγυπτίων, εξορίστηκε δώδεκα χρόνια στη Βαβυλώνα, όπου συναναστράφηκε με Πέρσες μάγους και επισκέφτηκε την Ινδία, όπου μυήθηκε στα τελετουργικά των Βραχμάνων. Επέστρεψε στη Σάμο σε ηλικία 56 ετών με σκοπό να ιδρύσει μία Φιλοσοφική Σχολή. Οι συνθήκες όμως δεν ήταν κατάλληλες - η Σάμος εκείνη την εποχή βρισκόταν υπό την εξουσία του τυράννου Πολυκράτη. Έτσι ίδρυσε τελικά τη Σχολή του στον Κρότωνα της Κάτω Ιταλίας. Παντρεύτηκε τη Θεανώ, που καταγόταν από τον Κρότωνα, και απέκτησαν έναν γιό, τον Τηλαύγη και τρία κορίτσια, τη Δαμώ, τη Μυία και την Αριγνώτη.. Για το θάνατο του υπάρχουν δύο εκδοχές. Σύμφωνα με την πρώτη σκοτώθηκε σε μια από τις επιδρομές των δημοκρατικών κατά της Σχολής με αρχηγό τον Κόνωνα, και σύμφωνα με τη δεύτερη, ύστερα από αυτό το περιστατικό, αναγκάστηκε να καταφύγει στο Μεταπόντιο, όπου πέθανε λίγο αργότερα, αποσυρόμενος στο ιερό των Μουσών και παραμένοντας εκεί για σαράντα ημέρες δίχως τροφή.
Δεν περιβάλλονται όμως μόνο η ζωή και ο θάνατος του Πυθαγόρα από μύθους, το ίδιο συμβαίνει και με τη διδασκαλία του, που καλυπτόταν από ένα μανδύα μυστικισμού. Xαρακτηριστικό στοιχείο της η θεωρία των αριθμών - «τα πάντα είναι αριθμοί», τα αντικείμενα δηλαδή «είναι» αριθμοί ή «ομοιάζουν» με αριθμούς. Ο άνθρωπος παριστάνεται με τον αριθμό 250 (Οι ψυχολογικοί συνειρμοί που λειτούργησαν δεν έχουν αποσαφηνιστεί). Mε αριθμούς συνδέονται ακόμη και οι αφηρημένες έννοιες.
Ο Πυθαγόρας δημιούργησε επίσης τον Πυθαγόρειο Πίνακα ή Άβακα (πίνακας πολλαπλασιασμού ή αλλιώς προπαίδεια) και διατύπωσε το «πυθαγόρειο θεώρημα» (το τετράγωνο της υποτείνουσας ενός ορθογωνίου τριγώνου ισούται με το άθροισμα των τετραγώνων των καθέτων πλευρών).
Έθεσε πρώτος τις βάσεις της επιστήμης της Μουσικής με μια επιστημονικά θεμελιωμένη θεωρία της Μουσικής. Ανακάλυψε τη σχέση ανάμεσα στο μήκος των χορδών και το τονικό ύψος που δίνουν, χρησιμοποιώντας ένα έγχορδο όργανο, που το δημιούργησε ο ίδιος, το «Μονόχορδο».
Στην Αστρονομία πιθανολογείται πως πρώτος ο Πυθαγόρας πίστεψε πως η γη είναι στρογγυλή και περιφέρεται γύρω από το «Κεντρικό Πυρ» (την «Εστία του Παντός») δημιουργώντας έτσι μια περιστρεφόμενη «ουράνια σφαίρα». Οι μαθητές του επιπλέον υποστήριζαν ότι οι αριθμητικοί λόγοι, από τους οποίους εξαρτάται η αρμονία στη Μουσική, θα πρέπει να συντελούν και στην αρμονική δομή του Σύμπαντος. Συνεπώς, από τις αποστάσεις μεταξύ των ουράνιων σωμάτων θα προκαλείται μια ουράνια Μουσική, την οποία όμως οι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται, επειδή συνεχίζεται αδιάκοπα και αδιατάραχτα.
Ο Πυθαγόρας πίστευε στην Μετεμψύχωση. Πίστευε, δηλαδή, ότι μετά το θάνατο η ψυχή του ανθρώπου, αν είναι «τέλεια», μεταβαίνει και ενώνεται με το Θεό, ενώ αν ο άνθρωπος έχει διαπράξει αμαρτήματα κατά τη διάρκεια της ζωής του, επιστρέφει με τη μορφή φυτού ή ζώου, για τιμωρία και εξαγνισμό. Στον Πυθαγορισμό η κάθαρση επιτυγχάνεται με τη μελέτη των επιστημών, κυρίως των Μαθηματικών και της Μουσικής.
Οι κανόνες της θρησκευτικής ζωής στην κοινότητα των Πυθαγορείων ήταν κατά βάση τελετουργικοί: αποφυγή της συζήτησης γύρω από ιερά θέματα, λευκή μόνον ενδυμασία, αποχή από ορισμένα είδη καρπών, όπως τα κουκιά, και φυσικά τήρηση σεξουαλικής αγνότητας.
Οι Πυθαγόρειοι έδιναν όρκο ότι θα τηρούσαν απόλυτη σιωπή σ’ ότι αφορά την Πυθαγόρεια Διδασκαλία και η κοινολόγηση των απόψεών τους απαγορευόταν. Όσα είναι γνωστά για αυτούς, τα γνωρίζουμε κυρίως από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη.
Με αυτές τις θεωρίες του βέβαια ο Πυθαγόρας οδηγήθηκε γρήγορα στο δικαστήριο με τις κατηγορίες της διαφθοράς των νέων και της αθεΐας. Οι κατηγορίες δεν έγιναν όμως αποδεκτές και τελικά αθωώθηκε.
Ο ίδιος ο Πυθαγόρας δεν έγραψε ποτέ τίποτε: προτιμούσε να μεταδίδει τη διδασκαλία του με σύντομα αποφθέγματα ή με παραδείγματα από τη ζωή. Δεν επιθυμούσε να εκλαϊκευθεί η σκέψη του και πολύ περισσότερο να συζητηθεί.
Διατύπωνε τα αποφθέγματα του ή μαθήματα με τρόπο αυταρχικό και οριστικό (σαν δόγματα), επιτρέποντας μόνο στους μαθητές που βρίσκονταν πολύ καιρό κοντά του να θέσουν ερωτήσεις, ενώ οι αρχάριοι (ακροατές) μπορούσαν μόνο να ακούν. Λόγοι μυστικότητας επέβαλλαν να μην κρατά κανείς σημειώσεις, γι’ αυτό μετά τον θάνατο του φιλοσόφου, ήταν αδύνατον να ξεχωρίσει κανείς τη δική του διδασκαλία από εκείνην των μαθητών του.
Στους μαθητές του οφείλεται η γόνιμη συνέχεια του Πυθαγορισμού μέσω της Πλατωνικής Ακαδημίας.
Για περισσότερες λεπτομέρειες διαβάστε το βιβλίο!!!
