Καλοκαίρι χωρίς θερινό σινεμά δεν είναι καλοκαίρι. Βέβαια αν έχεις τρία μικρά παιδιά ίσως είναι πρακτικά αδύνατο να τον απολαύσεις αρκετά. Απολαμβάνεις άλλα πράγματα, όπως τις πολλές ώρες στην παραλία, τις βόλτες με ποδήλατα, τα παιδικά πάρτι, τους καφέδες στις παιδικές χαρές (χωρίς την παρεμπόδιση διέλευσης παιδικών ποδηλάτων), τα πρώτα γεύματα του μωρού και όχι μόνο…. Όλα αυτά μαζί με την όποια κούραση αλλά και την δουλειά που στα πλαίσια του ελεύθερου επαγγελματία μηχανικού μιλάμε για ζούγκλα.
Άλλα όταν ξέρεις ότι υπάρχει ο θερινός σινεμά (και μάλιστα με το όνομα Μπαρμπής Βοζαλής όπως έχει επίσημα ανακοινωθεί αλλά ακόμα δεν το έχουμε δει) νιώθεις ότι και τα βράδια στην πόλη μπορούν να προσφέρουν μια ξεχωριστή ψυχαγωγία. Ο θερινός είναι εκεί και μας περιμένει.
Τα θερινά σε Θεσσαλονίκη κι Αθήνα είναι αρκετά για να ικανοποιήσουν κάθε ηλικία και όλες τις προτιμήσεις. Βλέπεις κωμωδίες, εμπορικές ταινίες, βαθιά κουλτούρα και ειδικά αφιερώματα, απλές κοινωνικές, δράματα, cult … τα πάντα. Μπορείς να κάνεις επιλογή όταν θέλεις να πας θερινό. Όμως στη Λάρισα έναν τον έχουμε το θερινό τόσα χρόνια και μάλιστα δημοτικό με εισιτήριο 4 ευρώ. Δεν ξεχνώ ότι έχουμε από φέτος και το θερινό του γαλλικού ινστιτούτου που ελπίσουμε να εδραιωθεί ως ιδιωτική πρωτοβουλία και να τους έχουμε δύο τους θερινούς.
Φέτος, λοιπόν, στο θερινό του Μπαρμπή όσες φορές πήγα, πήρα μια καλή δόση ποιότητας και μερικές φορές «έκοψα φλέβες» που λέμε από την κουλτούρα. Καλή η κουλτούρα δεν λέω … αλλά μερικές φορές θέλεις να πας στο θερινό για να χαρείς το καλοκαίρι και να μην σε πιάσει υποχρεωτικά ψυχοπλάκωμα από το δράμα. Δεν υπήρχε καλοκαιρινή βραδιά που να έφυγα με χαμόγελο από τον θερινό. Ίσως το δικό μου δείγμα να μην είναι αντιπροσωπευτικό αλλά τρεις ταινίες που είδα εγώ και άλλες πέντε που ξέρω από άλλους μας έκαναν να φύγουμε με χάλια διάθεση και με πολλούς προβληματισμούς κατακαλόκαιρο !
Αναγνωρίζω τον αγώνα και την αγωνία του δ.σ. της κινηματογραφικής λέσχης της οποίας είμαι μέλος να παρουσιάσουν ένα πρόγραμμα ποιοτικό. Αλλά υπάρχουν πολίτες που πλέον έχουν ταυτίσει τον θερινό του Μπαρμπή στο Μύλο με την έκφραση «πάμε να κλάψουμε και σήμερα» και αυτό πρέπει να το προσέξουμε ιδιαίτερα. Μια κωμωδία δεν είδαμε. Έλεγαν κάποτε ότι μετά τον πόλεμο και τον εμφύλιο το ελληνικό κοινό έβλεπε κωμωδίες και τις χαίρονταν και ψυχαγωγούνταν, ώστε να προσπαθήσει να επουλώσει τις πληγές του και έστω η επόμενη γενιά να βγει δυνατή, να προχωρήσει, να δημιουργήσει πάνω στα συντρίμμια. Σήμερα μετά από έξι χρόνια μνημόνιο (που κάποιοι που τώρα το υπηρετούν το χαρακτήριζαν ως οικονομικό πόλεμο), νομίζουμε ότι το κοινό δεν έχει ανάγκη από ψυχαγωγία μέσα από μια κωμωδία στον δημοτικό κινηματογράφο;
Εμείς επιμένουμε ότι ο κινηματογράφος είναι τρόπος κοινωνικοποίησης και χώρος πολιτισμού ανωτέρου επιπέδου, τόσο ανωτέρου που δεν χρειάζεται να ξέρεις τίποτα για να βιώσεις τα οφέλη του. Ακριβώς για αυτό, η ποικιλία σε ποιότητα και ύφος των ταινιών δεν πρέπει να τρομάζει αλλά ίσως μόνο έτσι μπορούμε να καλύψουμε τις περισσότερες εκφράσεις του κοινωνικού φάσματος και τελικά να πάει κανείς στο θερινό γνωρίζοντας ότι τουλάχιστον θα έχει διάθεση να ανταλλάξει ένα γεια και μια κουβέντα με κάποιον γνωστό φίλο και να πει στο τέλος «τι ωραία καλοκαιρινή βραδιά στο θερινό!» .
Ας μην ξεχνάμε … Τα λέμε πλέον κάθε εβδομάδα στο Χατζηγιάννειο με δεδομένο ότι λίγη κουλτούρα παραπάνω το χειμώνα στο σινεμά δεν κάνει κακό. Ο βαρύς χειμώνας απαιτεί σκέψη και κόκκινο κρασί, ενώ το ζεστό καλοκαίρι θέλει σχετική ελαφρότητα και μπύρες.
Τελικά … ας ρωτήσουμε και τους κυρίους του κυλικείου και τον μηχανικό προβολών ίσως έχουν και αυτοί κάνει καμιά έρευνα.
