Λένε πως για να γράψει κανείς ένα έργο αριστουργηματικό, πρέπει να είναι ένα βήμα πριν την τρέλα ή το θάνατο. Κάτι τέτοιο επιβεβαιώθηκε, τις περασμένες δεκαετίες, καθώς, συγγραφείς και ποιητες, παγκόσμια αναγνωρισμένοι, τερμάτισαν τη ζωή τους, αποκλείοντάς μας από μια κληρονομιά μεγαλύτερη, από την υπάρχουσα.
Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ, κάτοχος Πούλιτζερ, συγγραφέας των γνωστών "Αποχαιρετισμός στα όπλα" και "Ο γέρος και η θάλασσα", μετά από προσωπικές και οικογενειακές δυσκολίες, αλκοολικός πια, αυτοκτονεί, με το κυνηγετικό του όπλο, λίγες ημέρες μετά την έξοδό του από κλινική απεξάρτησης.
Η Σύλβια Πλαθ, ικανή αρθρογράφος, ταραγμένη, όμως, ποιήτρια, μετά από μια θυελλώδη σχέση, που οδήγησε σε έναν ανεπιτυχή γάμο και την απόκτηση δύο παιδιών, πεθαίνει, εισπνέοντας φυσικό αέριο, από το φούρνο του σπιτιού της, αφού, προηγουμένως, έχει ετοιμάσει το φαγητό κα το γάλα των παιδιών της.
Ο Τένεσι Ουίλιαμς, Αμερικανος θεατρικός συγγραφέας, γνωστός για τα έργα του " Λεωφορείον ο πόθος" και " Λυσσασμένη γάτα", βραβευμένος με Πούλιτζερ, καταθλιπτικός, κυριευμένος από το φόβο, πως θα οδηγηθεί στην παράνοια, όπως η αδερφή του, δεν καταφέρνει να ξεφύγει από τους δαίμονές του και καταλήγει νεκρός, σε δωμάτιο ξενοδοχείου, έχοντας σφινωμενο, στο λαιμό του, έναν φελλό.
Η Βιρτζίνια Γουλφ, κακοποιημενη, σε παιδική ηλικία, από τα ετεροθαλή αδέρφια της, καταφέρνει να θεωρηθεί ένας επιφανής άνθρωπος της διανόησης. Γράφει την "Κύρια Νταλογουει", τον " Φάρο" κ.α. Βαθιά μελαγχολική, με νευρικούς κλονισμός, στο ιστορικό της, έχοντας χάσει πολλά οικεία της πρόσωπα και φοβούμενη τον κίνδυνο, που διέτρεχε ο Εβραίος σύζυγος της, από τους Ναζί, την περίοδο του Β παγκοσμίου πολέμου, αυτοκτονεί, γεμίζοντας τις τσέπες της με πέτρες και πέφτοντας, στη συνέχεια, σε ποτάμι.
Η λίστα είναι μεγάλη και ο νους του ανθρώπου που τη διαβάζει, αδυνατεί να καταλάβει τους λόγους, που οδηγούν κάποιον στην πρόκληση τού θανάτου του, την απελπισία, την απόγνωση, τη μοναξιά, την παραφροσυνη που νιώθει. Όσο άρρωστο κι αν είναι ένα μυαλό, όσο βαριά κι αν είναι μια συνείδηση, όσο κοντινή κι αν είναι μια "ξεχασμένη" ανάμνηση, τίποτα δε μπορει να εξισώσει τη ζωή με το θάνατο. Πάντα υπάρχουν διεξοδοι και οφειλουμε, στον εαυτό μας και στους άλλους, να μην τις παραβλέπουμε. Ίσως, χρειάζεται θάρρος, για να παραιτηθεί κανείς από τη ζωή, τερματίζοντάς τη, όμως, "μερικές φορές, ακόμα και το να ζεις, είναι μια πράξη θαρραλέα", συμφωνα τον λατίνο Σενέκα.
