Σίγουρα όλοι μας έχουμε μια ιδιαίτερη σχέση με τον χρόνο. Ειδικά στην σύγχρονή εποχή, που «τρέχει» με απίστευτα γρήγορα ρυθμούς, όλοι «κυνηγάμε» τον χρόνο και ποτέ δεν προλαβαίνουμε... Επιπλέον φοβόμαστε τη φθοροποιό δύναμη του, που προκαλεί απώλεια της δύναμης μας και του σωματικού μας κάλλους. Ο φόβος αυτός είναι ιδιαίτερα έντονος στην εποχή μας, που έχει θεοποιήσει την ομορφιά και αντίθετα έχει υποβαθμίσει το πνεύμα... Και αν ο χρόνος σίγουρα αφαιρεί τα νιάτα και την ομορφιά μας, τις ψυχικές μας όμως δυνάμεις και τη ελευθερία του πνεύματος μας δεν μπορεί να την αφαιρέσει ποτέ. Γιατί αυτά αποκτώνται με τον χρόνο, τις εμπειρίες, τα βιώματα και την διαρκή πνευματική μας καλλιέργεια...
Αυτή η σκέψη με παρηγορεί.. . Και με παρηγόρησε επίσης ένα απίστευτο σονέτο του Σαίξπηρ, που για μένα είναι ο καλύτερος θεατρικός συγγραφέας όλων των εποχών... Πιστεύω ότι όλοι αξίζει να το διαβάσουμε:
Ο. ΣΑΙΞΠΗΡ, ΣΟΝΕΤΟ XV
Όταν συλλογιστώ για καθετί που αυξαίνει
πως στην ακμή του στέκει μόνο μια στιγμή,
πως τούτη η θεόρατη σκηνή μόνο ίσκιους παρασταίνει,
που τα άστρα τους σχολιάζουνε με επήρεια μουσική,
όταν θωρώ πως οι άνθρωποι σαν τα φυτά ωριμάζουν
με τη στοργή κι οργή του ίδιου αυτού ουρανού,
καυκιόνται οσά 'χουν νέους χυμούς, ακμάζουν, παρακμάζουν
κι η ωραία στολή τους πάει της λησμονιάς και του χαμού,
τότε, όταν πιάνει ο νους μου αυτή την άστατη σειρά,
στην όψη μου σε φέρνει νιότη πάμπλουτη,
κι ο χαλαστής ο χρόνος συζητάει με τη φθορά
να κάμει την αυγή σου νύχτα ζοφερή.
Μα εγώ για την αγάπη σου θα πολεμάω τον χρόνο,
και ό,τι σου παίρνει αυτός εγώ θα σου το αναπληρώνω....
