Στα πλαίσια μιας βαβούρας από τις φωνές 8 μικρών παιδιών σε μια βεράντα στον Αγιόκαμπο και με μια μπύρα στο χέρι, μπαίνω στο κέντρο του όμορφου χάους τους και φωνάζω : «Τώρα θα παίξουμε θέατρο!».
Όλοι έμειναν κόκαλο και αμέσως μετά ξέσπασαν σε φωνές ενθουσιασμού πιο έντονες από πριν. Τα πιτσιρίκια ήταν από 2 έως 7 ετών. Τα μεγάλα αναρωτήθηκαν «και τώρα τι θα κάνουμε, δηλαδή;». Τους είπα να διαλέξουν ποιο παραμύθι θα παίξουμε και σε λίγα δευτερόλεπτα μου είπαν 20 τίτλους από παραμύθια. Αποφάσισα να διαλέξω εγώ και είπα να ανεβάσουμε στη σκηνή το παραμύθι «Ο λύκος και τα 3 γουρουνάκια».
Σε τρία από τα κορίτσια έδωσα ως ρόλο τα 3 γουρουνάκια, μαμά γουρουνίτσα έκανα το μεγαλύτερο κορίτσι, λύκο έκανα το ένα μεγάλο αγοράκι και το άλλο μεγάλο αγοράκι της παρέας το έχρησα βοηθό μου προσφέροντάς του μια θέση δίπλα μου, γιατί ήξερε τους διαλόγους του παραμυθιού καλύτερα από όλους και είχε άποψη και για τα σκηνικά. Στα δύο μικρότερα κοριτσάκια έδωσα το ρόλο των θεατών και τους είπα ότι έπρεπε να κάνουν δυνατά παλαμάκια για να δίνουν θάρρος στους ηθοποιούς. Έτσι ήταν όλοι ευχαριστημένοι και ενθουσιασμένοι θα έλεγα αλλά κυρίως προσηλωμένοι στην απόδοση του ρόλου τους.
Κάναμε ένα πρόχειρο σκηνικό και η παράσταση ανέβηκε επί σκηνής του θεάτρου «καλοκαιρινή βεράντα». Οι ηθοποιοί τα πήγαν άψογα και με κέφι και γέλια ολοκλήρωσαν την παράσταση. Όλοι ήταν χαρούμε και υπερήφανοι και το χειροκρότημα του κοινού δυνατό. Στο τέλος είπα στο κοινό να χειροκροτήσει και τον βοηθό μου που του ευχήθηκα να γίνει ένας καλός σκηνοθέτης κάποτε αν το θελήσει.
Όλη η διαδικασία κράτησε περίπου 45 λεπτά χαρούμενης βαβούρας, με γέλια και πειράγματα, σκηνοθετικές προτάσεις και παρεμβάσεις κάθε είδους από τα πιτσιρίκια και βέβαια χειροκροτήματα κι ενθουσιασμό.
Η Αφροδίτη χειροκρότησε με πάθος και το βράδυ πριν κοιμηθεί είπε για πρώτη φορά στη ζωή της τη λέξη «θέατρο».
