Φέτος, είναι η πρώτη φορά που παρακολούθησα ελάχιστες θεατρικές παραστάσεις λόγω πατρότητος-για την ακρίβεια είδα μόνο μία(αιδώς, Διάτορε για να διασκευάσουμε λίγο τη γνωστή ρήση)- την παράσταση «Σκηνοβάτες» και φαίνεται ότι ο θεός Διόνυσος με λυπήθηκε και φρόντισε να με αποζημιώσει προσφέροντάς μου μία άρτια παράσταση. Την παράσταση ανέβαζε το Εθνικό, άρα αυτό και μόνο αποτελούσε εχέγγυο για μια καλή και προσεγμένη δουλειά.
Το θέμα της παράστασης ήταν η διαδρομή του θεάτρου ανά τους αιώνες.. Τρία μπουλούκια επιδίδονται σε έναν άτυπο διαγωνισμό για το ποιος είναι ο καλύτερος θίασος, το δε ρεπερτόριό τους περιλαμβάνει έργα από αρχαία τραγωδία μέχρι Σέξπηρ, πραγματεύεται δηλαδή το θεατρικό διηνεκές. Μεστός λόγος, πολύ καλό επιτελείο ηθοποιών με το Νίκο Κουρή να ξεχωρίζει ιδιαιτέρως, διεισδυτική σκηνοθεσία, άριστη παράσταση.
Οι παραστάσεις του Εθνικού ανέκαθεν μου άρεσαν και πάντα ήταν πρώτες στην προτίμησή μου. Το Εθνικό πάντα επέλεγε ότι καλύτερο σε ηθοποιούς, σκηνοθέτες, τεχνικό προσωπικό. Διέθετε χρήμα(απαραίτητο για να έχεις καλό αποτέλεσμα), τεχνογνωσία, πλούσιο βεστιάριο(20.000 κοστούμια), εμπεριστατωμένο αρχείο, γενικά έχει όλες τις εγγυήσεις για άριστες θεατρικές παραστάσεις.
Το επόμενο καλοκαίρι, που θα ’χει μεγαλώσει λίγο ο γιος μου, υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα δω περισσότερο θέατρο για να ρεφάρω για τη φετινή θεατρκή αποχή. Θα έχω μάλιστα και πολύ καλή παρέα …
