Βραδάκι Δευτέρας ροβόλησα για το Κηποθέατρο. Στην ερώτηση της γυναίκας μου: «Πού πας;» απάντησα πως πάω να μελετήσω ιστορία. Όταν είδα σε αφίσες προ δεκαημέρου πως θα παιζόταν στη Λάρισα η παράσταση «Το μεγάλο μας τσίρκο», κάτι μέσα μου σκίρτησε. Αν και έχω παρακολουθήσει αρκετές θεατρικές παραστάσεις έως τώρα και δηλώνω φαν του θεάτρου είναι μερικά έργα που ήθελα διακαώς να τα δω. Ένα απ’ αυτά είναι και το προαναφερθέν.
Το πρωί σήμερα το πέρασα στο ίντερνετ ψάχνοντας στοιχεία για τη συγκεκριμένη παράσταση, παρακολουθώντας μικρά αποσπάσματα, χαρακτηρισμένα ως ντοκουμέντα, ακούγοντας τα τραγούδια από τον Ξυλούρη, εδώ ομολογώ πως κάποιες στιγμές ανατρίχιασα στο άκουσμα της δωρικής φωνής του και σε τραγούδια-σταθμός όπως έχουν χαρακτηρισθεί από πολλούς. Στα βιντεάκια που είδα με την Καρέζη και τον Καζάκο στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, είναι αλήθεια πως αναθεώρησα κάποια πράγματα για τους συγκεκριμένους ηθοποιούς και κυρίως για την Καρέζη. Για τον Καζάκο είχα σχηματίσει την άποψη από τους κινηματογραφικούς του ρόλους πως ήταν απλά ένας καλός ηθοποιός. Τον είχα δει όμως μία φορά στην Αθήνα να παίζει Σέξπιρ (Όθελλο, συγκεκριμένα) και ανέβηκε λίγο παραπάνω στην εκτίμησή μου, καθότι έπαιζε και δύσκολο ρόλο. Τη, δε, Καρέζη την ήξερα αποκλειστικά και μόνο από τον κινηματογράφο, όπου είχε δώσει πολύ καλά δείγματα τόσο σε ρόλους κωμικούς (π.χ. «Μια τρελή-τρελή οικογένεια», «Τζένη-Τζένη») όσο και σε δραματικούς («Κόκκινα φανάρια»). Στην εν λόγω παράσταση όμως, κυριολεκτικά κεντούσε. Είχε πάρει το ρόλο της και τον είχε απογειώσει στους ουράνιους θεατρικούς ατραπούς και σε ύψη δυσθεώρητα.
Η ιστορία της παράστασης γνωστή. Ανέβηκε το 1973 στο θέατρο «Αθήναιον» με τους Παπαγιαννόπουλο, Καζάκο, Καρέζη στους πρωταγωνιστικούς ρόλους αλλά φαίνεται ότι ενόχλησε το καθεστώς διότι περνούσε αντιδικτατορικά μηνύματα, κατέβασε την παράσταση και συνέλαβε τους ηθοποιούς. Η Καρέζη, μάλιστα, φυλακίστηκε για τρεις μήνες.
Εκείνο το βράδυ, λοιπόν, ένοιωθα το ειδικό βάρος όλων αυτών των γεγονότων και είχα προϊδεάσει τον εαυτό μου
για μια μεγαλειώδη, τουλάχιστον, παράσταση και δεν έπεσα έξω. Αποζημιώθηκα με το παραπάνω. Η ζωντανή μουσική και μάλιστα υπό τις οδηγίες του Ξαρχάκου στη σκηνή, ήταν συγκλονιστική. Μοιραία, όμως, και έχοντας τελειώσει η παράσταση δεν μπορείς να μην κάνεις τη σύγκριση των τότε συντελεστών με τους σημερινούς. Ο Νούσιας που έπαιζε τον αντίστοιχο ρόλο του Καζάκου απέδωσε πολύ καλά το ρόλο του και έδειξε ότι είναι γεννημένος για τα δύσκολα. Η Ασλάνογλου που είχε το ρόλο της Καρέζη ήταν λίγη, δεν μπόρεσε να αντεπεξέλθει στις δύσκολες απαιτήσεις του ρόλου και κινήθηκε στη μετριότητα. Ο Καρούνης, ο τραγουδιστής της παράστασης ήταν καλός αλλά δεν μπορούσε επ’ ουδενί να συγκριθεί με τον Ξυλούρη.
Συγχαρητήρια στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος για την επιλογή του ν’ ανεβάσει το συγκεκριμένο έργο, δίνοντας έτσι την ευκαιρία και στη νέα γενιά να παρακολουθήσει ποιοτικό λαϊκό θέατρο.
