Ελένη Παπαδάκη: μια ηθοποιός απαράδεκτα λησμονημένη από τη νεότερη γενιά και ελάχιστα τιμημένη από το θεατρικό χώρο γενικότερα. Δεν υπάρχει ούτε μια σκηνή που να φέρει το όνομα της, ούτε ένα φεστιβάλ που να έχει οργανωθεί προς τιμή της. Κι όμως ήταν μια από τις πιο αξιόλογες ηθοποιούς της γενιάς της. Γεννημένη το 1908 στην Αθήνα και μεγαλωμένη σε ένα περιβάλλον όπου η μάθηση, η πνευματική και ψυχική καλλιέργεια θεωρούνταν υποχρέωση του ατόμου προς τον εαυτό του. Είχε πολύπλευρη παιδεία και πολλές γνώσεις σε θέματα λογοτεχνίας, θεάτρου, μουσικής και ζωγραφικής, μιλούσε τέσσερεις γλώσσες, έπαιζε πιάνο και τραγουδούσε θαυμάσια. Ήταν παθιασμένη με το θέατρο και θα αφιέρωνε τη ζωή της σ` αυτό. Μια ηθοποιός που η ακτινοβολία της προσωπικότητας της ξεπερνούσε τη σκηνή και γέμιζε με φως και πάθος τους θεατές. Που έδινε φωνή στις πέτρες της Επιδαύρου, σαν μια φωνή βγαλμένη από τα βάθη των αιώνων. . .. Που οι ηρωίδες που ενσάρκωνε ταρακουνούσαν τις συνειδήσεις της εποχής της Η σκηνική της παρουσία ήταν απαράμιλλη, έμοιαζε με αερικό που μεταμορφώνεται συνεχώς, ανάλογα με τις ανάγκες του ρόλου της. Το κοινό την είχε αποθεώσει σε Ελλάδα και Ευρώπη. Με την είσοδο της όμως στο νεοσύστατο Εθνικό Θέατρο το 1932, γνώρισε τον φθόνο και τον παρασκηνιακό πόλεμο που της κήρυξαν οι ίδιοι οι συνάδερφοί της, με αποτέλεσμα να της δίνονται δευτερεύοντες ρόλοι ή ρόλοι ακατάλληλοι για την αξιοποίηση των δυνατοτήτων της. Το διαφορετικό και το ανώτερο πάντα επισύρουν τον υπαρξιακό τρόμο των μετριοτήτων που ξέρουν ότι δεν μπορούν να το φτάσουν και γι` αυτό το πνίγουν.
Τη συλλαμβάνουν, λοιπόν, το 1944 με αιτιολογία τη φιλογερμανική στάση της, αν και είχε σώσει δεκάδες αριστερούς και δεξιούς και είχε κρύψει πολλούς Εβραίους. Έτσι το Δεκέμβριο του 1944 η Ελένη Παπαδάκη θα παίξει τον τελευταίο ρόλο της ζωής της. Στη σκηνή είχε θυσιαστεί πολλές φορές ως Κλυταιμνήστρα ή Αντιγόνη. Τώρα θα θυσιάσει την ίδια της τη ζωή στο βωμό ενός παράλογου μίσους... Για το θάνατό της πολλά είναι τα αναπάντητα ερωτήματα. Πολιτική δολοφονία ή «θεατρική» δολοφονία για λόγους θεατρικών αντιζηλιών; Σίγουρα όμως δολοφονία με τον πιο απάνθρωπο τρόπο. Δικαιολογείται όμως αυτή η απίστευτη βία στο πιο ευαίσθητο χαρακτηριστικό της συνοχής ενός λαού, που δεν είναι άλλο από τον πολιτισμό και τους εκπροσώπους της; Ας σεβόταν τουλάχιστον την ιδιότητα της ως ηθοποιού και εκπροσώπου της Τέχνης. Γιατί από έναν καλλιτέχνη πρέπει να «μένει» κυρίως το έργο του και όχι η ζωή του. Αυτό τον αντιπροσωπεύει, αυτό τον αποκρυσταλλώνει. Για την καλλιτεχνική ακτινοβολία της Ελένης Παπαδάκη κανείς ποτέ δεν έχει εκφράσει την παραμικρή ακτινοβολία. Και πρέπει να γίνει παράδειγμα στους νεότερους ηθοποιούς, γιατί λάτρεψε το θέατρο, το υπηρέτησε με ενθουσιασμό και υπευθυνότητα και δημιούργησε ιδανικές ερμηνείες σε όλα τα θεατρικά είδη που έπαιξε.
Κι όμως εκτελείται αδίστακτα από κομμουνιστές πολιτοφύλακες του τμήματος Πατησίων του ΕΑΜ κατά το κίνημα των Δεκεμβριανών το 1944 στα διυλιστήρια της ΟΥ ΛΕΝ. Αργότερα βέβαια, μετά την καταστολή του κινήματος, έγινε μια μεγαλοπρεπής κηδεία της, στην οποία ο θάνατος της, ως ανεκτίμητο κεφάλαιο του ελληνικού θεάτρου, θρηνήθηκε ως εθνική απώλεια. Ήταν όμως πολύ αργά για δάκρυα. . .
Τότε ο Α. Σικελιανό ς έγραψε τους στίχους:
Μνήσθητι Κύριε: Για την ώρα που η λεπίδα του φονιά άστραψε
Κι όλος ο θεός της τραγωδίας εφάνει.
Μνήσθητι Κύριε: για την ώρα που άξαφνα, κι οι εwιά αδελφές
εσκύψαν να της βάλλουνε των αιώνων το στεφάνι....
