Αντί να λέμε δημοτικό θέατρο Λάρισας καλύτερα είναι να λέμε η ξεφτίλα της Λάρισας γιατί αυτού έχουμε καταντήσει. Έτσι που πάν τα δημοτικά μας πράγματα πάμε γι’ άλλα εκατό χρόνια … μοναξίλας, άνευ θεάτρου ήθελα να πω. Βέβαια, το πόσο αγαπώ και πονώ για το έρμο το δημοτικό θέατρο είναι γνωστό τοις πάσι. Μόλις πάτησα το πόδι μου στη Λάρισα μετά τις εν τη οδοντιατρική σπουδές μου και τη θεατρόφιλη φοιτητική μου ζωή είπα και άρχισα να γράφω για το δημοτικό θέατρο, το όνειρο κάθε θεατρόφιλου. Εκτός από τις γραφές πλησίασα και τους τότε δημάρχους Λάρισας, αειμνήστους όλους τώρα, και εξέθετα το θέμα να γίνει δημοτικό θέατρο στην πόλη μας. Όλοι ήταν στο «ναι μεν» αλλά δε θέλω να αναφέρω τι είπε ο καθένας. Πάντως, χωρίς όνομα, αναφέρω σκεπτικό τότε δημάρχου:«άσε κατά μέρος το θέατρο, εδώ μας τρώει η σκόνη το καλοκαίρι και η λάσπη το χειμώνα, άσε να κάνουμε κάναν δρόμο άσφαλτο να γλυτώσουμε». Και έγιναν οι δρόμοι, τα χρόνια περνούσαν πότε έτσι και πότε αλλιώς, πέρασε η εκατονταετία 1900 έως 2000, τότε που η μεγάλη πρωταγωνίστρια του θεάτρου Μαρίκα Κοτοπούλη που ήρθε το 1910 στη Λάρισα για παραστάσεις μίλησε στους ταγούς για δημοτικό θέατρο για να μην παίζει θέατρο μέσα στο καφενείο «Πανελλήνιον» στην πλατεία. Τώρα πώς γινόταν οι παραστάσεις είναι άλλη ιστορία, πράγματα που έχουν γραφτεί από τον φίλο μου, αείμνηστο δημοσιογράφο, Κ. Περραιβό που έκανε την εποχή εκείνη και τον κριτικό του θεάτρου. Όλοι λοιπόν οι άρχοντες της Λάρισας απάντησαν μ’ ένα στόμα «για χάρη σας κυρία Μαρίκα εντός πενταετίας θα έχουμε δημοτικό θέατρο». Δυστυχώς η πενταετία πέρασε, πέθανε η Μαρίκα, πέθαναν και τα Καλουτάκια και πάμε και για άλλη εκατονταετία, δηλαδή 2000 έως 2100. Βέβαια έβαλα κι εγώ το χεράκι μου και έγινε αυτό το κτίσμα που μ’ έκανε να γίνω φίλος με τον δήμαρχό μας, τον κ. Τζανακούλη. Τα λεφτά, όπως γίνεται με όλα τα δημόσια έργα, δεν έφτασαν για την ολοκλήρωση του θεάτρου. Τουλάχιστον στην αρχή της δεύτερης εκατονταετίας και ο δήμαρχος, λογικά σκεπτόμενος, «αφού δεν φτάνουν για καθίσματα και για τη σκηνή ας κάνω το φουαγιέ που δε θέλει καθίσματα και τάσι στα όρθια» εγκαινίασε το φουαγιέ αντί για το θέατρο… Ψοφάμε για εγκαίνια και χαβαλέ. Τώρα για τα υπόλοιπα ας περιμένουν τα πρόβατα ακόμη μια εκατονταετία οπότε αυτοί που φωνάζουν σήμερα θα έχουν πεθάνει, η δε νέα γενιά τότε θα ασχολείται με άλλα προβλήματα πχ. επιβίωσης οπότε τι να το κάνουμε το θέατρο άμα δε θα έχουμε περιβάλλον για να ζήσουμε και νερό για να πιούμε.
Και το τραγικό είναι πως έρχονται εκλογές, κάποιοι καινούργιοι ετοιμάζονται για να διαδεχθούν τον κ. Τζανακούλη, όμως κανένας δε μίλησε μέχρι στιγμής γι’ αυτό το έρμο το δημοτικό θέατρο Λάρισας που θα καταντήσει σαν της Άρτας το γιοφύρι. Εκτός αν ο φίλος μου, διευθυντής της ΔΕΥΑΛ κ. Μπαλογιάννης, αποφασίσει να φτιάξει τουλάχιστον την σκηνή κι εμείς στα όρθια να βλέπουμε παραστάσεις…
