Ο Θέσπις έκανε κάτι φοβερά επαναστατικό στην εποχή του : υπήρξε το πρώτο μη μυημένο πρόσωπο, δηλαδή ιερέας ή βασιλιάς, που τόλμησε να υποδυθεί θεό... Αποσπάει, λοιπόν, τον εαυτό του από τον χορό και με τη μορφή θεού ή ήρωα διαλέγεται μαζί του... Γίνεται έτσι ο πρώτος ηθοποιός. Πλέον, ο δρόμος ανοίγει για την ανεξάρτητη εξέλιξη τόσο του ηθοποιού, όσο και ενός χώρου που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες του. Ο Θέσπις με το χορό του ταξιδεύει από τη γενέτειρα του, την Ικαρία, προς την Αθήνα, κουβαλώντας τις αποσκευές του πάνω σε ένα κάρο, το πίσω μέρος και το πάτωμα του όποιου μπορούσε να μετατρέπεται σε αυτοσχέδια σκηνή. Δικαίως, λοιπόν, ο Θέσπις θεωρείται ο διαμορφωτής του αρχαίου Ελληνικού θεάτρου... Βέβαια στην εποχή του όλους τους ρόλους τους έπαιζαν άντρες, δεν υπήρχαν γυναίκες ηθοποιοί... Άλλα αυτό δεν είχε ιδιαίτερη σημασία, γιατί όλοι τους φορούσαν μάσκα, προσωπείο. Και η εφεύρεση της μάσκας αποδίδεται στον Θέσπη. Η κάθε μάσκα - υπολογίζεται ότι υπήρχαν πάνω από 30 τύποι δήλωνε όχι μονάχα την ηλικία, την κατάσταση και το φύλο του χαρακτήρα, αλλά και το κυρίαρχο συναίσθημα που τον κατείχε (π.χ. τρόμο, οργή).
Ο ηθοποιός, μην έχοντας περιθώρια να κάνει χρήση της εκφραστικής του προσώπου του και μην μπορώντας, περιορισμένος από το κουστούμι, να κάνει πλατιές, άπλετες χειρονομίες, ήταν αναγκασμένος να βασιστεί στην κλίμακα και στην αποφασιστικότητα της φωνής του για να πετύχει το απαιτούμενο υποκριτικό του αποτέλεσμα.
Ακόμα και στη σύγχρονη εποχή το βασικότερο προσόν για να «παίξει» ένας ηθοποιός αρχαίο ελληνικό δράμα, που είναι το δυσκολότερο είδος, είναι η φωνή. ..
