Το θέατρο διέπεται απ’ τους δικούς του νόμους, μερικές φορές άγραφους, τους οποίους όμως τηρεί. Ένας άγραφος νόμος είναι ότι στην πρόβα τζενεράλε η οποία πραγματοποιείται μια μέρα πριν την πρεμιέρα η είσοδος είναι δωρεάν για το κοινό και στο τέλος της παραστάσεως το κοινό δε χειροκροτεί. Είναι γεγονός πως από το χειροκρότημα, αν δηλαδή το χειροκρότημα είναι χλιαρό, αδιάφορο, έντονο, παρατεταμένο κτλ. καταλαβαίνει κάποιος την απήχηση του έργου στο κοινό. Στην πρόβα τζενεράλε, λοιπόν, την απήχηση της παραστάσεως οι συντελεστές δεν τη διαπιστώνουν από το χειροκρότημα αλλά από το βλέμμα, τη στάση του σώματος των θεατών, από έναν μυστικό κώδικα επικοινωνίας που μόνο οι ηθοποιοί μπορούν να αποκωδικοποιήσουν. Έναυσμα για το γράψιμο του παρόντος άρθρου στάθηκε η παρακολούθηση της πρόβας τζενεράλε της παραστάσεως « Το άνθος του γυαλού» από το Θεσσαλικό. Η παράσταση ήταν άριστη, ο Χρυσικάκος απλά τέλειος, το δε κοινό στο τέλος της παραστάσεως ξέσπασε σε ένα παρατεταμένο χειροκρότημα .
Ε! παιδιά, πρόβα τζενεράλε, δε χειροκροτάμε! Εγώ πάντως, κρατήθηκα και δεν το έκανα (με δυσκολία πάντως διότι ο Χρυσικάκος ζωγράφισε, έδωσε ρέστα).
Ένας άλλος νόμος του θεάτρου είναι ο γνωστός τύπος «ν+2», όπου ν = ο αριθμός των συντελεστών. Αν δηλαδή οι συντελεστές μιας παραστάσεως είναι 10 και οι θεατές 11 οι υπεύθυνοι έχουν το δικαίωμα να προβούν στη ματαίωση της παραστάσεως, αν όμως οι θεατές είναι 12 είναι υποχρεωμένοι εκ του νόμου (του άγραφου πάντα) να παίξουν για το ολιγομελές κοινό.
Νόμος για την ποιότητα ενός έργου δεν υπάρχει, εκεί το κοινό δίνει τη δική του απάντηση. Νόμος είναι το δίκιο του θεατή …
