Προ ημερών παρακολούθησα την παράσταση «Το αμάρτημα της μητρός μου» του Βιζυηνού με τον Ηλία Λογοθέτη στο mikro theatro. Το κείμενο είναι γραμμένο στην καθαρεύουσα και αυτό μπορεί να ξενίζει μερικούς, σίγουρα όμως δεν αποτρέπει κάποιον απ’ το να πάει να δει την παράσταση, μιας και τις 2 ημέρες που παιζόταν τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί.
Είναι αλήθεια πως αρχίζοντας η παράσταση θέλεις κάποιο χρόνο για να εξοικειωθείς με τον λόγο στην καθαρεύουσα, στην ουσία κάνεις μετάφραση από την καθαρεύουσα στα νέα ελληνικά. Προϊόντος του χρόνου, όμως, το αφτί συνηθίζει στο νέο άκουσμα και αφήνεται στη μαγεία του κειμένου του Βιζυηνού και της αφηγηματικής ροής του Λογοθέτη.
Στα της παραστάσεως τώρα, είδα ένα σκηνικό λιτό με χαμηλό φωτισμό που αποτύπωνε τέλεια το χώρο ενός φρενοκομείου και κατ’ επέκτασιν τη σκοτεινή ψυχή της μητρός που έκρυβε ανομολόγητα μυστικά. Το συγκεκριμένο έργο του Βιζυηνού είναι ένα ψυχογράφημα μιας γυναίκας που η μοίρα την έχει χτυπήσει σκληρά και που προσπαθεί να ξεφύγει και να φτάσει στην εξιλέωση.
Το μεγάλο ατού της παράστασης είναι ο Ηλίας Λογοθέτης. Ένας ηθοποιός με πολύ μεγάλες υποκριτικές ικανότητες και με μια κελαριστή μουσικότητα στη φωνή του, επτανήσιος γαρ, ο οποίος αποδίδει άριστα στο διπλό ρόλο του αφηγητή και του μεγάλου υιού της αμαρτωλής μητρός. Ο Λογοθέτης φαίνεται πως εξελίσσεται σε έναν ακραιφνώς «Βιζυηνικό» ηθοποιό καθώς είχε παίξει και στην ταινία του Λάκη Παπαστάθη «το μόνο της ζωής μου ταξείδιον» η οποία πραγματεύονταν τη ζωή του Βιζυηνού και είχε αποσπάσει άριστες κριτικές.
