Τέλη Αυγούστου παρακολούθησα στο κηποθέατρο τη θεατρική παράσταση «Λοκαντιέρα» του Γκολντόνι. Πρόκειται για μια εκ των καλυτέρων και των πλέον γνωστών κωμωδιών, παγκοσμίως, του Γκολντόνι για αυτό κι εγώ περίμενα ένα κατάμεστο κηποθέατρο. Η έκπληξή μου όμως ήταν μεγάλη όταν μπαίνοντας στο χώρο δέκα λεπτά προ της ενάρξεως είδα μόνο πέντε θεατές (!) Δεν μπορεί, σκέφτηκα, κάποιο λάθος θα έγινε, αποκλείεται σε μια τέτοια παράσταση να βρίσκονται μόνο πέντε θεατές. Τελικά με την έναρξη της παράστασης μόλις και μετά βίας οι θεατές έγιναν πενήντα. Κι όμως υπήρχαν όλα τα εχέγγυα για μαζική προσέλευση του κοινού: κωμωδία, που ο θεατής τις παρακολουθεί περισσότερο, Γκολντόνι, από τους πλέον γνωστούς συγγραφείς, δουλειά ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ., άρα πιο προσεγμένη και ποιοτική, σκηνοθέτης ο, αρκετά γνωστός στους θεατρόφιλους και με άψογα δείγματα δουλειάς. Το μοναδικό στοιχείο που έλειπε κι όπως απεδείχθη ήταν και ο λόγος για τη μειωμένη προσέλευση του κόσμου, ήταν που δεν συμμετείχε ένας τηλεοπτικός αστήρ, μια φίρμα κοινώς, της τηλεόρασης και να παίξει το ρόλο του κράχτη και στη θεατρική παράσταση. Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο που ο κάθε ηθοποιός θα παίζει σε ένα χρηματιστήριο δημοφιλίας και αναγνωρισιμότητος και θα εξαργυρώνει την προβολή που του δίνει η τηλεόραση γεμίζοντας τις θεατρικές αίθουσες και τα ανοιχτά θέατρα στις καλοκαιρινές του περιοδείες ; Το θέατρο είναι ένας χώρος διαφορετικός και υπόκειται στους δικούς του νόμους. Δεν επηρεάζεται και δεν πρέπει να επηρεάζεται από τους εφήμερους νόμους της αδηφάγου για το χρήμα και αδιάφορης για την τέχνη τηλεόρασης. Στο σανίδι ανδρώνεται ο ηθοποιός, εκεί δείχνει την αξία του κι εκεί λαμβάνει χώρα η επικοινωνία του με το κοινό. Η τηλεόραση πάλι λειτουργεί διαφορετικά. Μαζική διασκέδαση, πιο εύπεπτη και άκρως επικερδής. Στην τηλεόραση αν μια δουλειά δεν πάει καλά εμπορικά, κόβεται αμέσως. Στο θέατρο υπάρχει ο τύπος ν+2, όπου ν : ο αριθμός των συντελεστών. Αυτό σημαίνει ότι αν σε μια παράσταση οι συντελεστές είναι δέκα και οι θεατές δώδεκα η παράσταση θα γίνει. «Λοκαντιέρα» λοιπόν μια εξαιρετική δουλειά με άριστες ερμηνείες, μουσική υπόκρουση Vivaldi, κοστούμια εποχής. Μια δουλειά που δεν έτυχε της ανάλογης προσοχής του κόσμου λόγω έλλειψης δημοφιλούς ηθοποιού. Ευτυχώς για τους θεατρόφιλους που ισχύει ο τύπος ν+2 και η παράσταση δεν ματαιώθηκε. Το αποτέλεσμα μας δικαίωσε με το παραπάνω!
