Να που ύστερα από 200 χρόνια που γράφτηκε το βιβλίο «Επικίνδυνες Σχέσεις» του Γάλλου Ανθυ/γού τότε του γαλλικού στρατού προ της Γαλλικής Επανάστασης. Συγγραφέας λοιπόν που έγραψε τις ερωτικές του περιπέτειες για να διασκεδάσει με τους φίλους του, έγινε μέγας και τρανός χωρίς να το πάρει χαμπάρι. Κάτι το εκπληκτικό στην ιστορία της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Το βιβλίο λοιπόν επί διακόσια χρόνια είναι διαρκώς ένα μπέστ σέλλερ κι αυτή την τύχη δεν την γνώρισε κανένα βιβλίο από υπάρξεως τυπογραφίας. Το όνομα του συγγραφέα Πιέρ Σαντερλό ντε Λακλό. Λίγο μεγάλο καθότι ευγενής ο άνθρωπός αξιωματικός του Γαλλικού Στρατού που έφτασε μέχρι το βαθμό του στρατηγού. Φυσικά το έργο μετά διασκευάστηκε σε θεατρικό και το άλλο το παρέλαβε και ο κινηματογράφος με τελευταία τον Στίβεν Φρίαρς. Στην Λάρισα δεν είχαμε ιδέα για τον ντε Λακλό και τα ερωτικά του παιχνίδια. Ευτυχώς υπάρχει και το Θέατρο Τεχνών και μας τον έφερε και στη Λαρισινή επικαιρότητα. Γιατί ακόμα προσπαθούν οι λογοτέχνες παγκοσμίως να ξεδιαλύνουν και να καταλάβουν το πώς και γιατί αυτής της διαρκούς επιτυχίας του μυθιστορήματος που αγάπησαν οι αριστοκράτες, οι αστοί, οι μικροαστοί, ακόμα και οι προλετάριοι. Ο Ντοστογιέφσκι για παράδειγμα ο πιο διαβασμένος στον κόσμο ολόκληρο συγγραφέας… μετά τον Λακλό έρχεται δεύτερος, πράγμα σκανδαλώδες για μένα και το σκάνδαλο συνίσταται στην επαμφοτερίζουσα «τραβεστί» ιδεολογία αυτού του μυθιστορήματος. Οι περισσότεροι το εισπράττουν σαν ένα ερωτογράφημα προγονικό των σημερινών «πορνό», οι δε μελετητές εντοπίζουν την όποια αξία του στην αντιμετώπιση της εξουσίας σαν παιγνίδι. Ο Βαλμόν, ο θρυλικός ήρωας του βιβλίου και του θεατρικού που παρακολουθούμε στο Θέατρο Τεχνών δεν είναι ένας Δον Ζουάν αλα γαλλικά, είναι ένας κατακτητής με την καθαρή στρατιωτική έννοια της λέξης. Όλη η υπόθεση είναι οργανωμένη σαν μια στρατιωτική εκστρατεία που έχει σαν στρατηγικό στόχο την πτώση της ενάρετης Μαντάμ ντε Τουρβίλ που την υποδύεται η Εύα Τριανταφύλλου, πράγμα που γίνεται δυνατό στα σχέδια μια γυναίκας στρατηγού, της Μαρκησίας ντε Μερτέϊγ που παίζει η Στέλλα Τσίατσου και καθοδηγεί την επιχείρηση σαν επιτελικός αξιωματικός. Ένα παιγνίδι λοιπόν είναι η ίντριγκα αυτού του έργου κάτι σαν σκάκι που τα πιόνια του να κινεί πολύ έξυπνα ο συγγραφέας που όπως ξέρουμε κινούσε και τον εαυτών του πολύ έξυπνα στην ματωμένη σκακιέρα της Γαλλικής Επανάστασης. Το έργο που μας απασχολεί θα μπορούσε να έχει τίτλο «Η πολύ ελαφρά ελαφρότητα του είναι ως τρόπος ύπαρξης του ελαφρού είναι» έτσι λένε οι σοβαροί οπαδοί του δικού μας λαϊκού σορολόπ και του όσα πάνε και όσα έρθουν. Η αύξουσα παιδαριώδια είναι σήμερα κυρίαρχη τάση και στην σοβαρή σκέψη και στην λαϊκή περί πολιτισμού άποψη. Οι Επικίνδυνες σχέσεις προμήθευσαν ήδη τρία σενάρια στον κινηματογράφο. Πρώτη μεταφορά έγινε με τον Ρόζε Βαντίμ το 1959 με τους Ζερόρ Φιλίπ και την Ζάν Μορό και το 1988 ο Εγγλέζος πουριτανός σκηνοθέτης Στιβέν Φρίααρς, είναι αυτό που ρίχνει πάρα πολύ διακριτικές ματιές από την κλειδαρότρυπα για να μην τον πουν πορνογράφο όπως παλιά τον Βαντίμ, αλλά και να φέρει στην κινηματογραφική αίθουσα όλους τους σεμνότυφους και τους μη σεμνότυφους για να απολαύσουν ερωτικές σκηνές. Ακόμα και ο Μίλος Φόρμαν καταπιάστηκε και η ταινία του έχει τίτλο Βαλμόν (1989) που είναι το όνομα του κυρίου ήρωα και που εδώ στο θέατρο τον υποδύεται ο Αίας Μανθόπουλος. Νανσενί είναι ο Ανδρέας Ανδρεόπουλος, τρίτος άνδρας του έργου είναι ο καμαριέρης Αζολάν που υποδύεται χαριτωμένα ο Στέλιος Ντικούλης ενώ άλλες κυρίες είναι η περιβόητη πανέμορφη Σεσίλ που κάνει η Σοφία Καφέ, κυρία ντε Βολάνς είναι η Φάνη Χουλίαρα, κυρία ντε Τουρβίλ είναι η Εύα Τριανταφύλλου, κυρία ντε Ροσμόντ είναι η Βάνα Καταραχία μόνιμο και αναντικατάστατο στέλεχος του Θεάτρου Τεχνών και έμεινε για το τέλος η Τζούλια που κάνει….. έρωτα ο καμαριέρης και την ερμηνεύει με μπρίο ο Βασιλική Δούφα. Και οι άλλοι συντελεστές της παράστασης έδωσαν τον καλύτερο ευατό τους όπως ο Γιούρι Στούπελ με την μουσική του που μόνο αυτή φτάνει για να κάνει ένα θεατρικό έργο επιτυχία, τα σκηνικά τα έκανε η Ελ. Δρίβα τα δε κουστούμια (φορέματα) κυρίως των γυναικών η Στελλά Τσιάτσιου γιατί όπως καταλαβένεται είναι έργο εποχής Μαρίας Αντουανέτας και οι δαντέλες και τα μακριά φορέματα δεν είναι για τα δικά μας περιορισμένα επαρχιακά βαλάντια, ακόμα χρειάζονται περούκες γιατί τότε οι αριστοκράτες φορούσαν τις γνωστές περούκες που βλέπουμε στο κινηματογράφο κυρίως, αλλά εμείς εδώ θα βάλουμε την φαντασία μας να δουλέψει, φτάνει που έχουμε όπως ήδη καταλάβατε πρώτον θεματικών άξονα τον έρωτα και όχι τον απλό αλλά τον Γαλλικό Έρωτα απογυμνωμένο από κάθε ανθρώπινη «πλήρη» μορφή του. Μια παράσταση που θα συζητηθεί πολύ και θα μας κάνει να γυρίσουμε πίσω στην εποχή του Ροβεσπιέου και της Μαρίας Αντουανέτας που την κρέμασαν οι προλετάριοι Γάλλοι και που στην βαλίτσα της βρέθηκε ένα αντίτυπο του βιβλίου για το οποίο κουβεντιάζουμε σήμερα εν έτη 2009…..
