[UpIMG]elessarcine31_pic12.jpg[/UpIMG] Τέλη Οκτώβρη βρέθηκα στην Αθήνα και πήγα να παρακολουθήσω την παράσταση «Πουθενά» στο Εθνικό το οποίο ξαναλειτουργεί μετά από 8 χρόνια, λόγω ανακαινίσεως. Μια παράσταση που δε στηρίχτηκε στο μεγάλο όνομα ενός ηθοποιού, παίζανε 26 νέοι ηθοποιοί, ταλαντούχοι και μαεστρικά καθοδηγημένοι από τον σκηνοθέτη Δημήτρη Παπαιωάννου. Το σκηνικό τελείως λιτό αλλά και εντυπωσιακό. Μία τεράστια μεταλλική σκαλωσιά που ανεβοκατέβαινε στην σκηνή και καθώς ήταν δεμένη με πλαστικό σχοινί, σαν πετονιά, που δε φαινότανε , έδειχνε σαν να αιωρείται στο χώρο. Η παράσταση ήταν χωρίς κείμενο, δεν είχε λόγια, απλά κάποιες φορές άκουγες μια μουσική υπόκρουση πιάνου. Είχε όμως κίνηση, συνεχή κίνηση που έμοιαζε με το περπάτημα ενός χορευτή. Οι ηθοποιοί κινούνταν είτε πάνω στην σκηνή είτε πάνω ή και μέσα στην σκαλωσιά, μερικές δε φορές άνοιγε μια καταπακτή και πέφτανε ξαφνικά μέσα σε σημείο που τρόμαζαν-τρόπον τινά- οι θεατές. Η παράσταση είχε σαν θέμα τη θέση του σύγχρονου ανθρώπου στο κοινωνικό γίγνεσθαι και τα γρανάζια της σκληρής καθημερινότητας. Το κλου της βραδιάς ήταν όταν προς στο τέλος της παράστασης ένας ηθοποιός, μιμούμενος ένα ωδικό πουλί, καλούσε τους υπόλοιπους ηθοποιούς κοντά του, η σκηνή πλημμύρισε από καμιά διακοσαριά άτομα (αργότερα κατάλαβα πως ήταν οι θεατές της επόμενης παράστασης).Και επειδή πολύς ντόρος έγινε για το γυμνό, πιστεύω πως τέτοιου είδους ζητήματα στην τέχνη είναι όχι μόνο ξεπερασμένα και αναχρονιστικά αλλά ουτοπικά, εκ των ων ουκ άνευ, κάτι σαν κυνήγι μαγισσών. Παρ’ όλα αυτά η σκηνή του ξεγυμνώματος την ηθοποιών από ένα χέρι το οποίο αποτελούνταν απ’ όλα τα χέρια των υπολοίπων ενωμένα σε ένα, κάτι σαν νοητή επέκταση του ενός, ήταν τόσο εμπνευσμένη που το λιγότερο που θα σκεφτόταν ένας θιασώτης του θεάτρου ήταν πως ο σκηνοθέτης ήθελε να σοκάρει. Εν ολίγοις, πρόκειται για μία άρτια παράσταση με απόλυτες ερμηνείες, εμπνευσμένη, έξυπνη και πρωτοποριακή, μία παράσταση που μόνο το Εθνικό Θέατρο θα μπορούσε να ανεβάσει.
