[UpIMG]elessardiatoros2.jpg[/UpIMG] Βρισκόμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού και οι θιασώτες των ανοικτών θεάτρων έχουν βρει την χαρά τους! Τα ανοιχτά θέατρα είναι κατ΄εξοχήν χώροι όπου η ποίηση μετουσιώνεται σε λόγο, η μουσική σε κίνηση, η τέχνη σε πεμπτουσία. Οι θεατρόφιλοι Λαρισαίοι είχαν την ευκαιρία, το φετινό καλοκαίρι, να παρακολουθήσουν πληθώρα εξαίρετων παραστάσεων απ΄ όλα τα είδη: κωμωδία, αρχαίο δράμα, μιούζικαλ. Ο Cineπαρμένος βρέθηκε σε όλες αυτές τις παραστάσεις και θα αναφερθεί σε μερικές από αυτές. Και πρώτα – πρώτα στην παράσταση του δικού μας ΔΗΠΕΘΕ, του Θεσσαλικού, το οποίο ανέβασε τους “Πέρσες” του Αισχύλου. Μια πολύ καλή δουλεία με φρέσκια ματιά και προσέγγιση από το σκηνοθέτη Σταύρο Τσακίρη και με πειθαρχία στον Αισχύλειο λόγο. Και επειδή πολύς λόγος έγινε για τις γυμνόστηθες στη χορογραφία, να πούμε ότι αυτό έγινε με τρόπο φρόνιμο, με σεβασμό στον ηθοποιό και χωρίς να σοκάρει τον θεατή. Με το γυμνό, στη δεδομένη στιγμή, ο σκηνοθέτης θέλησε να τονίσει την θυμική κατάσταση του ηθοποιού ο οποίος απεκδύεται τον μανδύα του σοβαροφανούς για να οδηγηθεί στη λύτρωση. Στην παράσταση “Το φιόρο του Λεβάντε” την οποία παρακολουθήσαμε σε ένα κατάμεστο σχεδόν θέατρο. Τη σκηνοθεσία έκανε ο Λαρισαίος Κώστας Τσίανος. Πρόκειται για μια αστική κωμωδία του Ξενόπουλου, ένα έργο διαμάντι του νεοελληνικού θεάτρου, το οποίο δόθηκε άρτια σκηνοθετικά αλλά ο συμπαθής ηθοποιός Σπύρος Παπαδόπουλος φάνηκε ανεπαρκής και δεν έπεισε τον θεατή. Αν προσθέσουμε , δε, και την κάκιστη ποιότητα ήχου νομίζω πως ο θεατής δεν έφυγε με τις καλύτερες εντυπώσεις. Κάτι διαφορετικό είχαν την ευκαιρία να δουν οι Λαρισαίοι στην παράσταση “Δωδεκάτη Νύχτα” του Σαίξπηρ που δόθηκε με την μορφή μιούζικαλ, κάτι το οποίο είχαμε καιρό να δούμε στην πόλη μας. Μια παράσταση πλημμυρισμένη με χορό και τραγούδι, διανθισμένη με στιγμές χιουμοριστικές. Στην κωμωδία του Μολιέρου “Γιατρός με το στανιό” είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε ένα καταπληκτικό ηθοποιό, φύσει κωμικό, τον Βασίλη Τσιβιλίκα. Αεικίνητος, εκφραστικός, άψογος. Σε μερικές δε στιγμές της παράστασης έπαιζε με τις γκριμάτσες του προσώπου του και την εκφραστικότητα που διαθέτει χωρίς να εκφράζει λόγο. Οι στιγμές αυτές ήταν όλα τα λεφτά! Στο θεατρικό του Ραγκαβή “Του κουτρούλη ο γάμος” ένα αντιπροσωπευτικό έργο της comedia di arte, απολαύσαμε ένα ταλαντούχο ηθοποιό, τον Παύλο Χαικάλη, ο οποίος κινήθηκε μεταξύ ιταλικού αμοραλισμού και ελληνικής πραγματικότητας με μεγάλη επιτυχία. Θα κλείσουμε με το αρχαίο δράμα του Αισχύλου “Προμηθέας Δεσμώτης” με τον Χρήστο Καλαβρούζο, ο οποίος ήταν και ο σκηνοθέτης της παράστασης. Μας καθήλωσε στην κυριολεξία. Ο Καλαβρούζος εξαιρετικός. Άψογη παρουσία, στεντόρεια φωνή και απόλυτο σεβασμό στο κείμενο του Αισχύλου. Ένας ηθοποιός με σπουδές στο αρχαίο δράμα - στην πτυχιακή του εργασία έπαιξε πάλι “Προμηθέα Δεσμώτη” – ο οποίος με το πέρασμα του χρόνου ωριμάζει σαν το παλιό κρασί. Ένας ηθοποιός ο οποίος ποιεί ήθος και σέβεται απόλυτα τον θεατή. Συνοψίζοντας, φέτος είδαμε καλές, σε γενικές γραμμές, παραστάσεις μέσα από ένα εύρη ρεπερτόριο. Και έπεται συνέχεια από τέλος Αυγούστου με Λόρκα, Μολιέρο, Γκολντονι. Φίλοι θεατρόφιλοι, καλό καλοκαίρι
