[UpIMG]elessarmakis2.JPG[/UpIMG] Ξεκίνησε αυτό το περιοδικό που κρατάτε στα χέρια σας για τον πολιτισμό από μια ομάδα ανθρώπων που αγαπάνε το θέατρο και τον κινηματογράφο. Φτάσαμε στο Νο 24 με την αγάπη σας και μόνο αλλά και με την αγάπη για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Τα αποτελέσματα τα βλέπετε όλοι στην κινηματογραφική λέσχη, που φέτος σπάει ρεκόρ με τις προβολές μας στο θερινό κινηματογράφο του Μύλου, με ακόμα και όρθιους θεατές και με τον υπογράφοντα ταύτα πρόεδρο της κινηματογραφικής λέσχης Μπαρμπή Βοζαλή να αναγκάζεται να ανεβαίνει στην σκηνή για τον σχετικό πρόλογο της ταινίας. Έτσι οι νύχτες οι θερινές με φεγγάρι αξιοποιούνται και οι σινεφίλ μετά τα μπάνια του λαού (για να θυμηθούμε τον αείμνηστο Αντρέα) βλέπουν ταινίες που ομορφαίνουν τη ζωή τους.Όμως έχουμε και το θεατρικό μας καλοκαίρι που γίνεται στο χώρο του κηποθέατρου του Αλκαζάρ. Εκεί η δημοτική επιχείρηση τουρισμού – πολιτισμού κάνει το θερινό πρόγραμμα. Δηλαδή έρχεται σε επαφή με τα ΔΗΠΕΘΕ πάσης Ελλάδος και κανονίζουν βάσει του δρομολογίου του καθενός πότε θα συνδυάσουν τον ερχομό τους εδώ περνώντας από Βόλο, Τρίκαλα και Καρδίτσα. Φυσικά την έναρξη κάνει το δικό μας ΔΗΠΕΘΕ Λάρισας με μεγάλα γράμματα στο πρόγραμμα και στριμωγμένο κάπου ΟΙ ΠΕΡΣΕΣ και μικρότερα του ΑΙΣΧΥΛΟΥ. Εν τάξει ρε παιδιά … η δημοτική επιχείρηση τουρισμού-πολιτισμού σήμερα είναι και αύριο που θα έρθει άλλος Δήμαρχος πιθανόν να μην είναι τίποτα … Αλλά ο ΑΙΣΧΥΛΟΣ και η τραγωδία του ΟΙ ΠΕΡΣΕΣ είναι και θα είναι στους αιώνες των αιώνων παρόλο που οι δικοί μας συντάκτες του προγράμματος δεν γνώριζαν φαίνεται τι εστί τραγωδία και ούτε ανέφεραν την λέξη. Ας είναι … Για εμάς αρκεί που ακούστηκε ο λόγος του ΑΙΣΧΥΛΟΥ φυσικά σε μετάφραση γιατί στα αρχαία δεν θα καταλαβαίναμε τίποτα. Το δικό μας θεσσαλικό θέατρο που έχει την έδρα του εδώ έκανε μια παράσταση αξιόλογη γιατί είχε τον χρόνο και πρόβες να κάνει στο χώρο του κηποθέατρου και το σκηνικό να στήσεί με ευπρέπεια. Όμως έχουμε και τα άλλα θεατρικά σχήματα που έρχονται για μια μέρα απλώς για να τα πιάσουν και δεν σέβονται καθόλου τους πελάτες τους – θεατές που θέλουν να ακούσουν τον θεατρικό λόγο π.χ. του Ξενόπουλου με «Φιόρο του Λεβάντε». Διότι ως γνωστό το κηποθέατρο κατασκευάστηκε πρόχειρα και χωρίς να ληφθεί υπόψη η ακουστική του θεατρικού χώρου και έτσι χρειάζεται μια μικροφωνική εγκατάσταση ώστε ο θεατής που πληρώνει το εισιτήριο να ακούει κι αυτά που λένε οι ηθοποιοί. Ο αείμνηστος κομφερασιέ Γιώργος Οικονομίδης έλεγε και το είχε ως νόμο «δεν κάνω παράσταση αν δεν με ακούει και ο τελευταίος θεατής του εξώστη» και να σκεφτεί κανείς η ιστορία αυτή προ πεντηκονταετίας, όταν μικρόφωνα κ.λπ. εγκαταστάσεις ήταν πανάκριβα και δεν είναι όπως σήμερα σχεδόν τσάμπα. Τώρα γιατί δεν τα χρησιμοποιούν, αυτό πάει στο … δεν βαριέσαι αδελφέ, μια μέρα είναι, θα κάνουμε την παράσταση όπως όπως, θα τα πάρουμε και ως του χρόνου θα έχουν ξεχάσει το φετινό φιάσκο. Παλιά, οι ηθοποιοί αυτές τις παραστάσεις τις έλεγαν «αρπαχτές». Τώρα όμως, το 2008, δεν δικαιολογούνται τέτοιες καταστάσεις. Πάντως το τι θα δούμε ακόμα στο κηποθέατρο, έχουμε χρόνο να τα πούμε. Διαβάζω λοιπόν διασκευασμένο Σαίξπηρ παρακαλώ, από τον κ. Μουμουλίδη να παίζουν την “Δωδεκάτη Νύχτα” και να φορούν οι ηθοποιοί κοστούμια και γραβάτες και οι κυρίες βραδινές τουαλέτες. Αλλά παρ’ ολίγον να ξεχάσουμε το αρχαίο μας θέατρο που αποκαλύψαμε ύστερα από δύο χιλιάδες χρόνια και τώρα το έχουμε με τα σπασμένα μάρμαρα του και το ……. κοιτάμε απλώς. Γιατί δεν γίνονται παραστάσεις και τι περιμένουμε, αυτό δεν το ξέρω. Αν πχ, αυτό το πράγμα το είχαν οι Ιταλοί, όχι μόνο θα το χρησιμοποιούσαν τόσα χρόνια μετά την αποκάλυψη αλλά με τα έσοδα των παραστάσεων που θα έδιναν θα το έκαναν λουξ που λέω εγώ, συμπληρώνοντας ό,τι άφησαν μισοτελειωμένο … οι αρχαίοι πρόγονοι μας. Τώρα πως θα γινόταν να μην χαλάσουμε τα αρχαία μάρμαρα εκεί που λείπουν και είναι σπασμένα και θα βάζαμε ξύλινες προσθήκες από καλούς ξυλουργούς που την δουλειά μας θα κάναμε να μπορούν να καθίσουν οι θεατές και αν βρίσκαμε άλλα μάρμαρα αρχαία θα μπορούσαμε να τα τοποθετήσουμε αφαιρώντας τις ξύλινες προσθήκες. Όσον αφορά τους ηθοποιούς, για καμαρίνια τρόπον τινά βάζαμε ένα δυο μεγάλα τροχόσπιτα πάνω στον πεζόδρομο και θα γινόταν η δουλειά μας. Τώρα έτσι που πάμε αμφιβάλω αν σε καμιά πενηντάρια χρόνια τα εγγόνια μας θα δουν να λειτουργεί το αρχαίο θέατρο της Λάρισας. Ακόμα μια απορία. Έχουμε και το δεύτερο αρχαίο θέατρο κοντά στο ποτάμι. Βεβαία δεν έχει μάρμαρα κλπ, όπως το πρώτο αλλά θυμάμαι προ ετών ο Τσίανος έκανε παραστάσεις με την Κονιόρδου και φυσικά καθόμασταν κάτω στο χώμα, στις ας το πούμε κερκίδες…….. Βέβαια αυτό έχει περιφραχτεί και βρίσκεται εγκαταλελειμμένο, ενώ μπορεί να ανακαινιστεί και να δίνονται παραστάσεις.Λύσεις υπάρχουν αλλά πάθος για θέατρο δεν υπάρχει…… αντίθετα με το τι γίνεται αλλού στην Ελλάδα. Παράδειγμα, η τελευταία συγκέντρωση των κινηματογραφικών Λεσχών Ελλάδος έγινε φέτος στην Νέα Μάκρη Αττικής τον περασμένο Μήνα. Την Νέα Μάκρη την ήξερα από τα φοιτητικά μου χρόνια που πηγαίναμε και κάναμε μπάνιο στην θάλασσα τις Κυριακές. Έκτοτε όλη η Ελλάδα το ήξερε ότι εκεί έγινε η Αμερικάνικη Πολεμική Βάση. Όμως πέρασαν τα χρόνια, έφυγαν οι Αμερικανοί για να κάνουν τώρα πια βάσεις στην Τουρκία και ο χώρος περιήλθε στο Δήμο Νέας Μάκρης. Όποτε έγινε το θαύμα. Αίθουσα κινηματογράφου, χειμερινή αίθουσα διαλέξεων, υπαίθριο θέατρο, χώρος τένις και δεν ξέρω τι άλλο γιατί ο χρόνος μου ήταν περιορισμένος. Εδώ στην μεγάλη Λάρισα περιμένουμε πότε ο Δήμαρχος ο κ. Τζανακούλης θα τελειώσει και θα μας παραδώσει το Δημοτικό μας θέατρο που ευτυχώς μέχρις στιγμής είναι ένα τεράστιο καραγιαπί, δίπλα από την Νομαρχία Λάρισας και μάλιστα σε σχετική συνέντευξη του με τους δημοσιογράφους ομίλησε για θέατρο του ΟΥΗΛ. Όχι κύριε Δήμαρχε μας, είναι το ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΛΑΡΙΣΑΣ.
