Ο Σύλλογος φίλων Θεάτρου "ΑΥΛΑΙΑ" έχει μια έντονη παρουσία στην πόλη μας και μπορώ να πω ότι ξεχωρίζει από τα άλλα ερασιτεχνικά θεατρικά σχήματα για την ποιότητα της δουλειάς τους και για την εκλογή ρεπερτορίου τους που κάθε χρόνο μας παρουσιάζουν. Πάντα σοβαρό και πάντα να προβληματίζει τους θεατές. Φέτος μας φέρουν κοντά μας το θεατρικό συγγραφέα «Άριελ Νταρφαν» από την μακρινή Χιλή που καν είχαμε ακουστά. Η Νότια Αμερική λοιπόν μας θύμισε και λίγο το Κέ Βίβα Μεξικό του Ρώσου σκηνοθέτη Σερ. Άϊζεστάϊν. Δικτατορίες λοιπόν φουλ στην Νότια Αμερική για να έχει η Βόρεια την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών. Και εμείς είχαμε την τελευταία γεύση δικτατορίας της πλάκας με την συντροφιά του Παπαδοπούλου, Πατάκου και Ίωαννιδη της ΕΣΑ Το έργο διαδραματίζεται αφού πια έγινε δημοκρατία στην Χιλή και έχουμε τρία πρόσωπα να τα λεν. Δηλαδή βασικό πρώτα έχουμε γυναίκα την Πωλίνα Σάλας τον σύζυγο της τον Γκεραντο Εσκομπάρ και τον γιατρό Ρομπέρτο Μιράντα. Βλέπουμε λοιπόν πως ό άνθρωπος είναι ένα αντικείμενο και ταυτόχρονα ένα υποκείμενο της Ιστορίας που δεν την υφίσταται μόνο αλλά την κάνει. Όσο κάνει Ιστορία τόσο δοκιμάζει πάνω στο πετσί του τις συνέπειες των ιστορικών πράξεων. Ο άνθρωπος είναι ένα ον ιστορικό από την ίδια του την φύση. Γι’ αυτό και η γυναίκα η Πωλίνα με την πιστόλα ανά χείρας παίρνει την πρωτοβουλία αφού ο άντρας της δεν κάνει τίποτα και καταφέρνει να δέσει σε μια καρέκλα τον οικογενειακό τους φίλο γιατρό και να τον κάνει να ομολογήσει τι έκανε κατά το διάστημα της δικτατορίας της χώρας του. Μια γυναίκα λοιπόν και δυο άντρες μέσα σε ένα δωμάτιο μας δίνουν την εικόνα κόλασης που έζησαν. Ιδιαιτέρα η γυναίκα που ερμηνεύει η Δώρα Κακάτσιου και που κατά την γνώμη μου δεν θα μπορούσε καμία άλλη κοπέλα από το Λαρισινό ερασιτεχνικό θέατρο να τα καταφέρει. Την Δώρα την γνωρίζουμε χρόνια τώρα με την μεγάλη της προσφορά στο ερασιτεχνικό θέατρο. Πάντα με αυτό το σοβαρό και συγκροτημένο παίξιμο μια πραγματική δραματική μάσκα. Παίξιμο εσωτερικό με συναισθήματα που δίνονταν με ένα βλέμμα με μια ανεπαίσθητη κίνηση των μυών του προσώπου. Δεύτερος άντρας ήταν ο Νίκος Ζαρκογιάννης που αγαπάει παράφορα το θέατρο και κάθε χρόνο δίνει παρών στις παραστάσεις της Αυλαίας, συνεχώς βελτιωμένος στην ερμηνεία. Όμως ψυχή του συλλόγου του θεάτρου είναι ο Δημήτρης Καραβασιλης που χωρίς αυτόν δεν θα υπήρχε ΑΥΛΑΙΑ. Από την αρχή της προσπάθειας του που τον παρακολουθώ βλέπω την μεγάλη του προσφορά στον πολιτισμό της Λάρισας. Δυστυχώς, όμως, η δημοτική μας αρχή που έπρεπε να βοηθά και να ενισχύει όλα τα ερασιτεχνικά σχήματα περί άλλων μεριμνά και τυρβάζει. Όμως ένα λέω, κουράγιο φίλε Δημήτρη, μπορώ να πω ότι είσαι ο Κουν της Λάρισας που κάνεις θέατρο για να πλουτίσεις τον εαυτόν, τους συνεργάτες σου και εμάς φυσικά. Ο αγώνας σου δε θα πάει χαμένος
