[UpIMG]elessarcine22diatoros.jpg[/UpIMG] Αφορμή για να γράψω αυτό το άρθρο στάθηκε μία πρόσφατη παράσταση παιδικού θεάτρου που παρακολούθησα. Κατ΄ αρχήν να επισημάνουμε πως το παιδικό θέατρο, αντίθετα απ’ ότι πιστεύει ο πολύς κόσμος, είναι από τα πλέον δύσκολα είδη θεάτρου. Λίγοι θεατράνθρωποι καταπιάνονται μ’ αυτό το είδος θεάτρου. Τα παιδιά, κατά γενική ομολογία, είναι οι πιο αυστηροί κριτές και για να υπεισέλθει κάποιος στην ψυχολογία τους και να κεντρίσει την περιέργεια και το ενδιαφέρον τους πρέπει να σκεφτεί διαφορετικά , να δει τα πράγματα μέσ’ απ’ τα μάτια ενός παιδιού. Καλύτεροι θεατράνθρωποι, συνήθως, είναι αυτοί που δεν έχουν παιδιά. Ίσως, διότι οι γονείς θεατράνθρωποι εντρυφούν στο κείμενο, πρωτίστως, όπως θα ήθελαν να το περάσουν στα δικά τους παιδιά. Το παιδικό θέατρο χρειάζεται σπουδή, μεράκι, εφευρετικότητα και διευρυμένους ορίζοντες, αλλά κυρίως φαντασία .Ίσως, εκεί έγκειται και η δυσκολία του. Να, λοιπόν, μία καινοτόμος ιδέα! Θα μπορούσαμε κάπου-κάπου, κι εμείς οι μεγάλοι, να παρακολουθούμε μια παράσταση παιδικού θεάτρου. Θα ήταν ένα μάθημα, όχι απ΄ τους μεγάλους προς τα παιδιά, αλλά μία προσφορά , ένα ταξίδι φαντασίας απ΄ τους μικρούς προς εμάς. Διότι ο κόσμος, έτσι όπως τον έχουμε διαμορφώσει εμείς οι μεγάλοι, νομίζω ότι στερείται φαντασίας. *Παρεμπιπτόντως, θερμά συγχαρητήρια στον δάσκαλό μου και καλλιτεχνικό διευθυντή του «Θεσσαλικού» Άκυ Μητσιούλη για το ανέβασμα της παράστασης « η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων» με την παιδική σκηνή του «Θεσσαλικού. Ο Άκυς έκανε πράγματι εξαίρετη δουλειά.
