Όταν ξεκίνησα να γράφω αυτές τις γραμμές βλέπω στην εφημερίδα για τον θάνατο ενός παλιού φίλου του θεάτρου και της κινηματογραφικής λέσχης, τον Γεώργιο Ολύμπιου. Το όνομα του ίσως να μην σας λέει πολλά, αλλά θα σας πω για την ανάμιξη του προ τεσσαρακονταετίας με το θέατρο που έγινε ως εξής. Τότε ανέβασα στην σκηνή του ωδείου την κωμωδία του Δ. Ψαθά “Ζητείται ψεύτης” με ερασιτέχνες φυσικά και μάλιστα που δεν είχαν ιδέα θεάτρου και πρώτη φορά στην ζωή τους έπιαναν στα χέρια τους θεατρικό κείμενο. Όρεξη υπήρχε πολύ. Ένας από τους ερασιτέχνες ήταν και ο μαθητής της 8ης τότε Γυμνασίου Γιώργος Ολύμπιος, αείμνηστος πια. Επειδή ήταν ο πιο σοβαρός από την συντροφιά, του δίνω το ρόλο του βουλευτού Φερέκη. • Πάρε το βιβλίο Γιώργο γιατί πολλά αντίτυπα δεν έχουμε, γράφτο σε ένα τετράδιο κα να αρχίσουμε να κάνουμε πρόβες. Παίρνει το βιβλίο και την επομένη το βράδυ που είχαμε πρόβα έρχεται μου δίνει το βιβλίο και πάει και κάθεται με τα άλλα παιδία που είχαν τα χαρτιά στα χέρια και περίμεναν να αρχίσουμε. • Καλά, του λέω, που είναι το δικό σου το τετράδιο του ρόλου σου, δεν είπαμε να το γράψεις όπως όλοι; • Εντάξει, μου απαντάει, κ. Βοζαλή ξεκίνα, εγώ τον έμαθα απ’ έξω. Ξεκινάω λοιπόν, φτάνω σε αυτόν και βλέπω να τα λέει τα λόγια νεράκι απ’ έξω. • Καλά, του λέω, τι γίνεται με εσένα , μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο έμαθες τον ρόλο απ’ έξω που ούτε επαγγελματίας ηθοποιός δεν μπορεί. • Κύριε Βοζαλή, μου απαντά, έχω μια ευχέρεια στην αποστήθιση αλλά και για να σας ευχαριστήσω ξενύχτησα χτες το βράδυ και κάθισα και τον έμαθα. Έτσι έγινε η ιστορική εκείνη παράσταση στο παλιό τότε Ωδείο αλλά μου λέει, • Δεν είναι σκηνή για Θέατρο αυτό που το λένε αίθουσα του Ωδείου. Φρόντισε εσύ που ασχολείσαι να κάνουμε το Δημοτικό Θέατρο Λάρισας για να γίνονται σωστές παραστάσεις. Έκτοτε ερχόταν πότε – πότε όταν του άρεσε καμία ταινία που προβάλαμε στην κινηματογραφική λέσχη. Λίγες μέρες προ του θανάτου του τον συνάντησα έξω από την Νομαρχία και κοιτάζαμε μαζί τους εργάτες που δούλευαν για την ανέγερση του Δημοτικού μας Θεάτρου. • Ωραία, μου λέει, αφού έφτασε μέχρι εδώ θα γίνει αλλά ίσως δεν θα είμαστε εδώ για να παραστούμε στα εγκαίνια του. Που να το φανταζόταν όταν σε λίγες μέρες θα άφηνε τον μάταιο τούτο κόσμο και τα όνειρα για το Δημοτικό Θέατρο Λάρισας. Τώρα λέει ο Δήμαρχος μας κ. Τζανακούλης θέλουμε δεν θέλουμε θα γίνει μια μέρα, αλλά πόσοι θα είμαστε από την παλιά γενιά των θεατρόφιλών για να παραστούμε στα εγκαίνια και να δούμε την πρώτη θεατρική παράσταση. Ο “Συνεπαρμένος” έδωσε αγώνες και μάχες τρόπο τινά για την ανέγερση αυτού που λέγεται Δημοτικό Θέατρο. Αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές άρχισε να παίρνει την οριστική του μορφή. Πρέπει όμως να λάβουν μέρος και οι ηθοποιοί του Θεσσαλικού Θεάτρου, να σπρώξουν και αυτοί την κατάσταση γιατί το Θεσσαλικό βασικά θα στεγαστεί και θα καμαρώνει για την αίθουσα και φυσικά στην συνέχεια θα στεγαστούν στον Μύλο τα ερασιτεχνικά συγκροτήματα μαζί με το νέο δυναμικό του Θεάτρου μας, τις αδελφές Καλουτά, συγνώμη τις αδελφές Μουκούλη ή έλα να πω που είναι το μέλλον του Θεάτρου αυτής της πόλης αρκεί να βρουν τα σωστά θεατρικά μονοπάτια για να περπατήσουν. Ταλέντο έχουν. Η Λάρισα του θεάτρου περιμένει πολλά από αυτές τις κοπέλες.
