[UpIMG]elessarmanos.jpg[/UpIMG] Ένας Συνταγματάρχης του Φιλανδικού στρατού αποφασίζει να δώσει τέλος στη ζωή του σ ένα αχυρώνα της σκανδιναβικής χώρας. Την ίδια στιγμή, στον ίδιο αχυρώνα, το αυτό αποπειράται και ένας πολλάκις χρεοκοπημένος ομοεθνής του επιχειρηματίας! Η ακούσια παρεμβολή του ενός στη σημαντικότερη πράξη της ζωής του άλλου, αναβάλλει την εκτέλεση του σχεδίου, μιας και η αυτοκτονία είναι μια καθαρά προσωπική στιγμή… Κάπως έτσι αρχίζει το μυθιστόρημα του ταλαντούχου Φιλανδού συγγραφέα Άρτο Πααζιλίννα, φέρνοντας και πάλι στο προσκήνιο τους υποψήφιους αυτόχειρες, μετά από πολύ καιρό και συγκεκριμένα, από το “λύκο της στέπας” του Έρμαν Έσσε. Επιφανειακά το βιβλίο καταπιάνεται με ένα ευαίσθητο θέμα όπως αυτό της αυτοκτονίας, κατά τη γνώμη μου όμως καταλήγει να είναι ένας ύμνος στη ζωή και στο ότι παρ όλες τις αντιξοότητές της, αξίζει τελικά να τη ζούμε γιατί στην επόμενη στροφή μας περιμένει ένας λόγος για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε. Μέσα από τη περιγραφή της προσπάθειας της ομάδας των υποψήφιων αυτοχείρων να ολοκληρώσουν την μακάβρια αποστολή τους, ο συγγραφέας μας ταξιδεύει σε διάφορα τοπία και χώρες όπως η Γερμανία, Ελβετία, Γαλλία, με τη φύση παρούσα συνεχώς, με περιγραφές που σε κάνουν να οσμίζεσαι τις μυρωδιές της Φιλανδικής επαρχίας και το αεράκι της να σου προκαλεί ένα ρίγος, ως σαν να είσαι κι εσύ μέλος της ομάδας. Είναι μια ιστορία αφηγηματική περιηγήσεων που αρχίζουν στο βόρειο ακρωτήρι στον Αρκτικό ωκεανό και τελειώνουν στις ακτές της Πορτογαλίας στον Ατλαντικό, που μου θύμισε το “on the road” του Τζακ Κέρουακ(εξαιρετικό για τους λάτρεις των μοναχικών ταξιδιών). Μια ιστορία ρομαντική, τρυφερή που σε κάνει να χαμογελάς διαβάζοντάς την, με έξυπνο χιούμορ όπως ενδεικτικά- η περιγραφή μιας αποτυχημένης απόπειρας της ομάδας να τελειώσει τη ζωή της στο γκαράζ του πρέσβη της Υεμένης, με φονικό όπλο το μονοξείδιο του άνθρακα που βγαίνει από την εξάτμιση μιας Jaguar του πρέσβη η οποία δουλεύει στο ρελαντί! Οι πρωταγωνιστές του βιβλίου κάνουν τα πάντα(στην αρχή) για να επιτύχουν το σκοπό τους, κάτι που μοιάζει δύσκολο για διάφορους ενίοτε κωμικούς λόγους. Στο μεταξύ τρώνε, πίνουνε(πολύ!) ερωτεύονται, πλακώνονται με μια ομάδα νεοναζί χρησιμοποιώντας για όπλα κάτι κούτσουρα προορισμένα για τζάκι, κατασκηνώνουνε στην ύπαιθρο, γεμίζοντας και δίνοντας-άθελα τους-νόημα στην άδεια τους ζωή… Δεν θα δώσω άλλες πληροφορίες για το περιεχόμενο του βιβλίου και για το τέλος αυτού γιατί ποτέ δεν μου άρεσε να ξέρω εκ των προτέρων το τέλος μιας ταινίας ή ενός μυθιστορήματος(εξαιρείται ο “τιτανικός” του Cameron, εκεί ξέρεις ότι το πλοίο θα βουλιάξει!). Κλείνοντας το βιβλίο του Πααζιλίνα, μου έμεινε ένα χαμόγελο και επιβεβαιώθηκε ξανά η πίστη μου ότι η ζωή είναι μυστηριώδης, απρόβλεπτη και γι αυτό γοητευτική. Θα συμφωνήσω δε με τη Le Monde ότι το βιβλίο αυτό είναι ένα καλό φάρμακο κατά της μελαγχολίας.
