[UpIMG]elessardiatoros1.jpg[/UpIMG] Μόνο εξαίρετα λόγια έχουμε να πούμε για τη Θεατρόμουσικοχορευτική παράσταση του Σ.ΜΟΥ.Θ. στην κεντρική πλατεία της πόλης μας. Θέμα της η αέναη μάχη των δύο φίλων. Θεατρική παράσταση κατά βάση, χωρίς λόγο, αλλά με παντομίμα, διανθισμένη με αυτοσχέδια μουσική και χορευτικές φιγούρες. Αυτό, δε, το οποίο έκανε αίσθηση και κέντρισε το ενδιαφέρον των θεατών ήταν οι στιγμιαίες ακίνητες φιγούρες σαν μέρος της χορογραφίας στη διαδρομή τους μέσα στην πλατεία κερδίζοντας το χαμόγελο του κοινού. Ενός κοινού ανυποψίαστου που είδε εντελώς ξαφνικά, κάνοντας τον περίπατο του ή τη βόλτα του για ψώνια, να στήνεται μπροστά του ένα πρόχειρο και λιτό σκηνικό σε χρόνο dt και να εκτυλίσσεται μια θεατρική παράσταση. Χωρίς αναγγελίες, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς τυμπανοκρουσίες αλλά μια μικρή κατάληψη του χωρικού μας ορίζοντα και πραγματοποιώντας μια αισθητική παρέμβαση στην καθημερινότητα μας. Αυτή η μορφή τέχνης του δρόμου χαρακτηρίζεται απ την αμεσότητα της και κατά συνέπεια την αμέριστη ανταπόκριση του κόσμου διότι προσκαλεί το κοινό όχι στο δικό της θεατρικό χώρο αλλά πηγαίνοντας αυτή στο χώρο που κινείται το κοινό. Εξ ου και η εικαστική κατάληψη της καθημερινότητας μας. Κάνοντας λοιπόν πράξη το μότο ή τέχνη για τον άνθρωπο και όχι η τέχνη για την τέχνη, κέρδισε δικαίως το θερμό χειροκρότημα των έκπληκτων θεατών δίνοντας ένα αόριστο ραντεβού σε χώρο και χρόνο που εμείς δεν γνωρίζουμε. Υποθέτω ούτε και αυτοί!
