Δυστυχώς φαίνεται ότι η πόλη τον πολιτισμό τον έχει γραμμένο στα παλιά της τα παπούτσια. Δεν εξηγείτε αλλιώς το γεγονός με το θέμα του Δημοτικού μας Θεάτρου. Ώσπου να χαρούμε λίγο ότι κάτι πάει να γίνει, πέσαμε πάλι στην μαύρη απελπισία. Όπως ξέρετε όσοι διαβάζετε τον “Σινεπαρμένο” είχαμε βάλει σκοπό της έκδοσης μας να μπορέσουμε να σπρώξουμε να γίνει αυτό το περιβόητο Δημοτικό Θέατρο Λάρισας που το κολοβαράμε εδώ και εκατό χρόνια. Γίναμε φίλοι λοιπόν με τον Δήμαρχο μας τον κ. Τζανακούλη, μπας και τον καταφέρουμε να πάρει σοβαρά το θέμα. Το πήρε με τα πολλά. Εν’ τάξει, βάλαμε τα θεμέλια όμορφα και ωραία, έχουμε και τα λεφτά για τα τσιμέντα και τα σίδερα από την Ε.Ο.Κ. παρακαλώ, φτάσαμε όπως γράψαμε και στον προηγούμενο τεύχος μας να συμφωνήσει όλο το Δημοτικό Συμβούλιο για την δημοπράτηση του έργου, αλλά οι μήνες περνά, έξη παρακαλώ μέχρι στιγμή, που ο Δήμαρχος είπε ότι τα δημοπρατεί και ξεκινάει. Αμ δε που ξεκινάει, κανένα φως στον ορίζοντα…. Ούτε εργολάβος, ούτε τσιμέντα, ούτε σίδερα...μόνο λόγια, λόγια, λόγια….. Δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω πως στην Ελλάδα ζούμε μόνο με … λόγια και θα, θα, θα. Ο Δήμαρχος πολιτικός είναι και κάνει την δουλεία του. Σου λέει άστους να περιμένουν για το Δημοτικό Θέατρο. Ας κάνω καμία γιορτή του Πηνειού (μνημόσυνο το λέω εγώ) να έρθει ο λαός να γίνει χαβαλές, να λένε να τι κάλος Δήμαρχος, μας κάνει και γιορτές και διασκεδάζουμε τσάμπα….γι΄ αυτό θα τον ψηφίσουμε και στις επόμενες εκλογές. Ενώ αν ασχολούνταν σοβαρά με το Δημοτικό Θέατρο και κυνηγούσε τους εργολάβους και την ελληνική γραφειοκρατία μπορεί το Δημοτικό Θέατρο να γινόταν αλλά θα χάναμε την λαϊκή μας βάση και δεν θα ξαναβγαίναμε στις επόμενες εκλογές. Θα είχαμε μαζί μας τους φίλους του Θεάτρου, του κινηματογράφου κλπ, αλλά αυτοί δυστυχώς για εμάς είναι μια μειοψηφία. Εμείς θέλουμε την αγέλη, τους πολλούς που βολεύονται με την τηλεόραση και δεν ζητούν περισσότερα πράγματα. Δυστυχώς κύριοι της το Θέατρο είναι το σχολείο των ενηλίκων. Αν το γνωρίσεις θα το αγαπήσεις και θα το ζητάς… αλλά λίγοι είναι αυτοί που αγαπάν το Θέατρο. Αν το Δημοτικό μας Συμβούλιο αγαπούσε το Θέατρο, τότε όλοι μαζί συμπολίτευση και αντιπολίτευση που λέμε, θα έσπρωχναν τον Δήμαρχο να κυνηγήσει το θέμα του χτισίματος του Δημοτικού Θεάτρου Λάρισας. Καλά θα μου πείτε εκατό χρόνια τώρα, δεν βρέθηκαν τέτοιοι άνθρωποι, φίλοι του Θεάτρου. Μάλιστα φίλοι, υπήρξαν και υπάρχουν. Είπαν, φώναζαν, βαρέθηκαν και άλλοι πέθαναν με το όνειρο του Δημοτικού Θεάτρου να μένει όνειρο απατηλό. Τι να πούμε και τι να μονολογήσουμε, ούτε η Ε.Ο.Κ. δεν πρόκειται να μας σώσει από την κακοδαιμονία μας. Εκτός αν γίνει κανένα θαύμα. Λάρισα ή τελευταία από πολιτιστικής άποψης πόλη της Ελλάδος….
