Είναι το έργο της νεανικής σκηνής του θεάτρου Τεχνών Λάρισας. Βέβαια για να λέω και την αλήθεια, παρτίδες με νεανικά παιδικά θεατρικά σχήματα δεν έχω από τότε που μεγάλωσαν τα παιδιά μου. Όμως με κατάφερε ο φίλος μου ο Δήμος που λαμβάνει μέρος να πάω. «Έλα, μου λέει, δεν θα μετανιώσεις, γιατί πρόκειται για ένα παραμύθι γιαπωνέζικο σε διασκευή του φίλου σου μουσικού Γιούρι Στούπελ που έγραψε και την μουσική. Όπως καταλαβαίνεις ο Γιούρι είχε κέφια και έδωσε ρέστα. Πρόκειται για ένα πραγματικό μιούζικαλ. Όμως, μείνε ήσυχος, δεν έχουμε ζωντανή ορχήστρα, γιατί τα οικονομικά του θιάσου είναι περιορισμένα. Τα μουσικά λοιπόν κομμάτια είναι play back, τα τραγουδάνε ψιθυρίζοντας ή και φωνάζοντας ακόμα αν η φωνή μας είναι στο σωστό τόνο…» Πήγα κι όχι μόνο δεν μετάνιωσα αλλά πήγα και δεύτερη φορά για να απολαύσω την ωραία μουσική του Γιούρι Στούπελ. Φυσικά η παράσταση είχε την σφραγίδα της σκηνοθεσίας του Χρήστου Δημητριάδη που μπορώ να πω πως αγγίζει τα όρια της τελειότητας παρόλο που έχει να κάνει με ερασιτέχνες ηθοποιούς με πρώτη και καλύτερη την Βάνα Καταραχιά, μόνιμο πια στέλεχος της ερασιτεχνικής σκηνής και στη συνέχεια η Κατερίνα Μπουνέλα, η Χριστίνα Νέλια, η Λιλή Τσιαδημά, η Μαρία Σκαναβή κι ο κύριος Ντίνος Ζήσου μόνιμο κι αυτός στέλεχος σε κάθε ερασιτεχνική παράσταση, ο Νίκος Μάτσας και ο φίλος μου ο Δήμος Χαρούλης που κάνει έναν υπέροχο γιαπωνέζο παππού. Μια ιστορία βασισμένη σε ένα παραδοσιακό λαϊκό παραμύθι της Ιαπωνίας, μια ιστορία πολύ παλιά και πολύ όμορφη. Όμορφη όσο το φεγγάρι το ολόγιομο φεγγάρι της μακρινής Ιαπωνίας. Μπλέκουν λοιπόν στο παραμύθι νεράιδες και σαμουράι, δράκοι κι ανθρωποφάγοι, πρίγκιπες και μάγοι συναντιούνται σε ένα ταξίδι με πολύ μουσική και τραγούδια και χορό και φυσικά μαγευτικές εικόνες και χρώματα από τη μακρινή Ανατολή. Τα σκηνικά και τα κουστούμια τρόπον τινά, γιατί όπως καταλαβαίνεται πρόκειται για γιαπωνέζικα κιμονό, όλα δημιουργίες του Γιάννη Κατρανίτσα και τις χορογραφίες έκανε η Μάχη Αγγελούλη. Μια παράσταση που πραγματικά θα διασκεδάσετε όποιας ηλικίας και αν είστε.
